Verse Mango's en Crazy Chris

Hallo allemaal!
Mijn eerste werkweek na de vakantie zit er alweer op! Het is voorbij gevlogen. Ook al heb ik in Nederland altijd een enorme hekel om na de vakantie weer te beginnen met werken, deze keer had ik er weer zin in.

Toen mama en Lilian zaterdag (5 mei) met de trotro naar Accra gingen, ging ik naar de Nederlandse studenten in Kpando (Vivian, Kim, Anja en Moëna). We zijn die dag lekker gaan zwemmen bij het zwembad in Ho. Laatst vroeg iemand: ‘hoelang is dat reizen’. We zeiden: het is zo’n 1,5 uur rijden vanaf Kpando. Het is dan wel het dichtstbijzijnde zwembad, maar als ik in Nederland zou zeggen dat ik 1,5 uur rijd om naar een zwembad te gaan, zou ik zo gaan zwemmen in Amsterdam! Leuke vergelijking vond ik dat.
Nougoed, we gingen dus zwemmen in Ho. Het was erg gezellig! Heel de dag bij het zwembad chillen en ’s avonds lekker eten. Pas tegen een uur of acht in de avond zijn we weer naar huis gereisd. Ik ben gezellig bij de meiden blijven slapen.

De volgende dag zijn we naar de Wli Waterfalls geweest. De onderste waterval heb ik al twee keer bezocht, maar de bovenste nog nooit. Het schijnt een stijle klim te zijn, maar ik zie daar altijd wel de uitdaging van in. We liepen eerst een stuk gelijkvloers. Maar opeens sloegen we af. We kregen allemaal een stevige stok en vanaf toen was het inderdaad klimmen. Het eerste stuk was zo’n helling van 45 graden. We begonnen met z’n 5en te klimmen maar al na ongeveer tien minuten haakten er twee af. Vivian, Moëna en ik gingen door. We hielden regelmatig even een korte pauze om van het uitzicht te genieten dat met iedere stap mooier werd. Het was een hele heldere dag en je kon enorm ver kijken. Over verschillende bergkammen heen.
De klim duurde twee uur. En het begon al vrij stijl, maar na een uur dacht ik: ‘waar zeurde ik aan het begin over!’ Soms moesten we een rotsblok van bijna twee meter hoog op klauteren. En naast je had je dan een afgrond die per meter opzij ongeveer vijf meter naar beneden was. Stiekem is dat best eng. En dan heb je ook nog zo’n onhandige stok die je beneden in je hand geduwd kreeg. Ik heb hem op een gegeven moment maar neergezet. Op de terugweg kan ik hem vast nog goed gebruiken, dan neem ik hem daar wel weer mee. Met twee handen is klimmen veel makkelijker. Al snel deden Moëna en Vivian dat ook. Onze gids liep de hele weg op blauwe badslippers. En een tempo dat die oude man had! Hij was eind 50 en liep er zo drie jonge meiden uit! De lucht was enorm benauwd, het was heet en het zweet gutste gewoon van je lichaam af. Ja, dat was echt niet normaal. Ik wist niet dat je zoveel kon zweten over heel je lichaam. Op een gegeven moment zei ik: ‘wat ben ik blij als ik vanavond onder de douche sta!’ Maar toen herinnerde Vivian mij eraan dat zij al weken geen water hadden in hun huisje. Dus dat douchen zou er niet van komen die dag…

Na behoorlijk afzien en elkaar oppeppen kwamen we dan aan bij de hoge waterval! We hebben elkaar toen een goeie high-five gegeven en zijn meteen het water in gerend. Ook hebben we onze waterflessen bijgevuld, want die waren al lang en breed leeg. Na wat gegeten en gedronken te hebben zijn we een uitkijkpost gaan zoeken. De hoge waterval gaat na een paar meter over in de lage waterval. Dit leek ons wel een gave plek om een foto te maken voor onze overwinning. Met het mooie uitzicht over de bergen achter ons. Net toen we alle drie een foto hadden gemaakt kwam onze gids helemaal in paniek naar ons toe. Hij riep boos dat we daar NIET mochten komen! We moesten nu weg! Levensgevaarlijk! Afrikaans-Engels is niet zo goed te verstaan als ze snel praten, maar die woorden kwamen nog net door. Voorzichtig liepen we terug naar onze gids. Hij was inmiddels behoorlijk rood aangelopen. We vroegen nog wat het probleem was. Maar hij zei dat we op een stuk rots hadden gestaan dat niet stevig was. Hierna zijn we weer terug naar beneden gegaan.

Ook de terugweg duurde twee uur. Sommige stukken waren vrij eng om af te dalen. Dat komt vooral omdat je niet alleen de meter voor je voeten ziet, maar ook de rest van het pad naar beneden. En dan lijkt het altijd stijler. Onderweg had Moëna zo’n blaren dat ze haar schoenen heeft uitgedaan en op haar sokken verder is gelopen. De gids hield haar schoenen vast tot we beneden waren. Ondertussen hebben we gezellig met hem gekletst over wat hij voor werk deed. Hij was origineel geen gids, hij werkte op een boerderij en had vier kinderen. Die hadden ook weer kinderen. Dus genoeg gespreksstof.
Toen we weer beneden waren, waren we alle drie moe en hadden alle drie weer dorst. We zijn wat gaan drinken en daarna souvenirwinkeltjes gaan bekijken. Ik heb een hele leuke broek gekocht met allemaal verschillende stofjes. Het lijkt net een pyjamabroek en ik denk dat ik hem ook precies zo ga gebruiken. Maar het is ook een ideale broek om ’s avonds op kamp aan te trekken na bijvoorbeeld een strandwandeling op Stormweekend. ;)

Ook die avond ben ik bij de meiden blijven slapen. We hebben rijst met kip gegeten. Dat is nog steeds niet mijn lievelingsportie, maar ik lust het prima! En vooral de pittige saus vind ik er erg lekker bij. Helaas geen douche, want het water deed het inderdaad nog steeds niet. Bah, ik voelde me wel vies! Maar morgen zou ik weer naar Anfoega gaan en het eerste wat ik van plan was te doen was douchen!

Toen ik de volgende ochtend in ons huisje kwam liep ik direct naar de douche. Over het algemeen hebben wij gewoon water. Maar je zult het niet geloven, die ochtend hadden we géén water… Ik baalde!
Er was verder niemand thuis. Niek zou die middag thuis komen van zijn vakantie met Marjolein. Ik ben lekker wat gaan rommelen en opruimen. Toen ik mijn kast open deed kwam ik een brief van mama tegen. Die mocht ik vandaag pas open maken. Het was een lange brief, maar wel een hele mooie. Ook Lilian had een brief voor mij geschreven. Erg leuk vond ik dat! Omdat ik na de vakantie nog geen internetbereik had, heb ik deze maandag ook al mijn mailtjes gelezen en zoveel mogelijk beantwoord. Ja, ik had een heleboel fanmail. En zelfs een paar ongeruste mails omdat ik al lang niks meer van had laten horen via waarbenjij.nu. Sorry daarvoor! Ik zal proberen trouw iedere mail nog iets te posten! ;)
Later in de middag kwam Niek thuis. Tegen die tijd hadden we wél weer water, dus ik was weer lekker fris en fruitig. We hebben samen gekookt en zijn in de avond naar Kpando gegaan voor een drankje. Daar kwamen Niek en ik ene Crazy Chris tegen. Crazy Chris is een aardige vent. Hij is al redelijk bevriend met Niek en ze hebben ook elkaars nummer. Na een tijdje met hem gekletst te hebben gingen Niek en ik weer naar huis. Chris vroeg om mijn Ghanese nummer. Die heb ik hem gegeven. Achteraf niet zo slim, maar toen zag ik het kwaad er niet van in.

Dinsdag was onze eerste werkdag van de laatste week op de Medical Ward (volwassenen afdeling). Het was een prima werkdag. In de middag hebben we met collega’s mango’s uit de boom geslagen. Gewassen, geschild en lekker opgegeten. Gewoon tijdens werktijd! Echt grappig. Dat kan hier allemaal. De andere helft van de collega’s was aan het slapen.

Na het werk zijn we weer naar Kpando gegaan. Lekker terrasje pakken met Vivian, Kim, Anja en Moëna en daarna pizza eten in het ‘restaurantje’. Het was weer erg gezellig! Toen we klaar waren met eten en net weer naar het terras wilden gaan begon het enorm hard te regenen. Het was ongelofelijk, ik heb het nog nooit zó hard zien en horen regenen. We zaten in een soort schuur met golfplaten. Natuurlijk hoor je dan alles veel harder. Maar al snel konden we elkaar niet meer verstaan en hadden zelfs allemaal onze handen tegen onze oren omdat ze letterlijk pijn deden. Zó hard regenden het buiten. Het geluid was bijna eng. Je kunt het je gewoon niet voorstellen. In een kroeg in Nederland kun je elkaar nog beter verstaan.

Uiteindelijk zijn we door de regen (toen de bui bijna over was) naar een cafeetje gegaan. Ook daar kwamen we Crazy Chris tegen. Hij had Niek in de middag al gesmst: do you think Lieke likes me? Niek heeft daar maar niet op gereageerd. Ik had ook al een smsje gehad: Hope u doing good. Will see u tonight! Rit? Chris.xxx. Nou, ik weet niet wat Rit betekent, maar Ghanees Engels is erg slecht te volgen. Ze hebben een hele andere klemtoon en kunnen het ook niet fatsoenlijk schrijven, zoals je ziet. Ook ik heb er ook niet op gereageerd. Maar we kwamen hem dus inderdaad tegen die avond. Hij had zijn gitaar bij zich en een vriend van hem speelde een aantal nummers. Het was wel gezellig. We hebben met z’n allen wat nummers meegezongen. Ik heb Chris die avond niet eens meer gesproken.

Toen we die avond laat naar huis gingen kreeg ik weer een smsje van Chris: Let me no if u are safe home my ladey ok? Chris.xxx. Beetje jammer dat aardige Ghanezen altijd ‘meer’ uit een vriendschap willen halen. En geen liefde, maar gewoon geld. Het ligt er te dik bovenop… Ik denk dat als je in Ghana zou gaan wonen je nooit écht geaccepteerd word. Ze blijven je ‘welkom’ heten, jij blijft blank en zij blijven alleen maar aan geld denken. Een échte vriendschap zit er gewoon niet in. Dat merk je nu al bij Ghanezen die we vaker ontmoeten. Ze doen erg aardig, maar uiteindelijk gaat het toch telkens te ver.

Woensdag zijn we weer gaan werken. Er is die dag niks bijzonders gebeurd. In de avond zouden Vivian, Kim, Anja en Moëna bij ons pannenkoeken komen eten. Maar in de middag belde Chris op want hij moést mij zien die avond. Ik heb hem uitgelegd dat ik niet kon omdat ik bezoek kreeg. Daar was hij niet zo blij mee. Hij zei nog dat hij me belde omdat hij dacht dat ik hem een verkeerd nummer gegeven had. Ik had hem nog geen één keer terug gesmst. Toen ik dat hoorde kon ik mezelf wel op mijn kop slaan dat ik opgenomen had. Dat kun je wel begrijpen… Ik ben die week nog regelmatig midden in de nacht gebeld…

Rond half 6 in de avond kwamen de meiden uit Kpando. We hebben samen pannenkoeken met appeltjes gemaakt. Mama had een pannenkoekenmix uit Nederland meegenomen. Heerlijk!! En als toetje appel met mango (vers uit de boom). Ook weer heel lekker! Na het eten hebben we gezellig gekaart met z’n allen.

Donderdag was het alweer de laatste dag op de Medical Ward! Zo is de week toch snel gegaan. We hebben amper stil gezeten zoals je ziet. Tijdens deze laatste werkdag hebben we een dubbele liesbreukoperatie mee kunnen kijken. Was weer erg interessant! Verder hadden we vandaag niet zo veel op de planning staan. Ik heb de foto’s van de vakantie nog eens goed geselecteerd. Ik wil graag een beginnetje maken aan het fotoalbum dat ik van Ghana wil maken. Anders krijg ik het veel te druk in de zomervakantie! ;)

Dit weekend kwamen Carlijn, Ilse, Sofie en Willemijn ook terug van vakantie. Ik ben met Niek nog eens lekker gaan zwemmen in Ho en zondag is Sofie ook meegegaan om de hoge waterval nogmaals te beklimmen. Ik had niet gedacht dat ik dat nog eens zou doen. Maar ik vond het toch wel weer erg leuk. We hebben een nieuw record gezet: binnen één uur waren we boven. En binnen één uur ook weer beneden. Het was een stuk minder warm en we hadden genoeg water bij ons. Ik denk dat dat gescheeld heeft. Maar toen we bij de waterval waren begon het enorm hard te onweren en regenen. Mijn fototoestel had ik in een plastic zak gedaan. Gelukkig is die droog gebleven en doet hij het nog! Maar mijn telefoon was wel kapot, inclusief mijn simkaart. Helaas voor Chris! Afgelopen maandag heb ik een nieuwe simkaart gekocht, en dus een nieuw nummer. Zo kwam alles dan toch weer goed. Mijn kleren kon ik eigenlijk meteen weggooien, zo vies waren ze. Maar na een nachtje in de biotex zijn ze nog te dragen. Tenminste voor deze laatste weekjes in Ghana. Ik neem ze niet meer mee naar huis. Dat heb ik wel al besloten!

Goed, dat was het verhaal dan weer van vorige week! Ik hoop dat het nog steeds interessant blijft om te lezen! ;) Deze week ben ik weer veranderd van stageplek. Ik werk nu voor drie weken op de Matternity (Kinder- en kraamafdeling). Ik heb al heel wat spannende dingen gezien! Maar dat is voor een nieuw stuk.

De gebruikelijke groetjes vanuit Ghana!
Liefs, Lieke