One life, live it!

Hoi allemaal!
Hier komt mijn laatste stukje! Over een paar dagen vlieg ik terug naar Nederland en zit dit mooie onvergetelijke avontuur er weer op… Ik ga er dus nog maar goed van genieten!
Hier een stuk over mijn een na laatste stageweek. Deze week werkte ik weer op de Medical Ward.
Het viel me meteen op dat er veel jonge meisjes met beenwonden op de afdeling lagen. Zo had één meisje een grote, oppervlakkige wond op haar onderbeen en enkel. De wond was ontstaan doordat ze een muggenbult had open gekrabd. Waarschijnlijk zijn er daarna vliegen op de ontvelde huid gaan zitten en daardoor infecteerde de huid. Ik keek eens goed naar mijn eigen benen die na het beklimmen van de hoogste berg helemaal vol muggenbulten zaten en beloofde Willemijn nogmaals dat ik écht ging stoppen met krabben! Een echte uitdaging hoor als je minstens 40 muggenbeten op ieder onderbeen hebt zitten.

Ook hadden we een patiënt die sikkelcelanemie had en natuurlijk verschillende patiënten met malaria. Dokter Lassey legde uit wat sikkelcelanemie precies was en dat het in Afrika heel veel voorkomt. Hij legde uit dat sikkelcelanemie in de genen zit en dat je het dus door kunt geven aan je kind. Zo kun je sikkelcelanemie hebben, je kunt drager zijn en het dus doorgeven of je hebt geen sikkelcelanemie. Als je sikkelcelanemie hebt of drager bent heb je minder kans op malaria. Hoe dit precies zit was erg ingewikkeld, maar doordat malaria een van de grootste doodsoorzaken in Afrika is overleven er dus meer mensen mét sikkelcelanemie. Helaas heb je ook een probleem als je sikkelcel hebt… Uiteindelijk is sikkelcelanemie ook dodelijk… Dus Willemijn en ik kwamen tot de conclusie dat mensen hier: of doodgaan aan malaria, of aan de langdurige gevolgen van sikkelcelanemie. (Nou is dit natuurlijk een conclusie die een beetje kort door de bocht genomen is ;) )
Sikkelcelanemie is een ziekte aan de rode bloedcellen. Op momenten dat het zuurstofgehalte in je spieren lager is, is er sprake van vervorming van de rode bloedcellen. Moeilijk verhaal, maar het komt erop neer dat je rode bloedcellen de vorm van een halve maan krijgen. Je kunt je voorstellen dat dit niet goed is voor de vaten en dat het kan ophopen waardoor je in kleine bloedvaten infarcten kunt krijgen. Uiteindelijk worden je organen te erg aangetast en kan dit leiden tot de dood…

Tot daar mijn anatomie en fysiologie les! ;)

Dokter Lassey heeft een student sinds een week. Ze heet voor ons ‘Dooske’ omdat ze niet zo slim is. Ze studeert in Oekraïne geneeskunde maar is wel in Ghana geboren. Op het moment zit ze in het vierde leerjaar. Toen de dokter aan haar vroeg of ze wist hoe ze met de hand een bloeddruk bij een patiënt moet meten wist ze dit niet… Tja… Typisch een Dooske dus…

Dinsdag keken we mee tijdens de wondzorg van een van de jonge meisjes. Ze heette Elizabeth en was 14 jaar oud. Haar linker been was goed verdikt en ze had een ontstoken spier. Erg pijnlijk dus! En ook erg gevaarlijk, want doordat de pus uit de spier niet naar buiten kan, vormt het allemaal fistels onder haar huid. (Fistels zijn gangen die gevuld zijn met pus.) Dr. Lassey sneed op drie verschillende plaatsten de huid een stukje open en ik overdrijf niet als ik zeg dat het net leek of de vliezen van een zwangere vrouw braken: zoveel pus kwam er in één golf uit het been van het meisje… Ze had enorm veel pijn. Ik hield haar hand vast en probeerde wat tegen haar te zeggen, maar ze sprak geen Engels. De dokter spoot met een spuit NaCl door de wond in het been en liet zoveel mogelijk viezigheid naar buiten lopen. Er leek geen einde te komen aan de vuiligheid die uit het been kwam… Uiteindelijk dekte ze de wondjes goed af en mocht het meisje terug naar de afdeling.

De volgende dag mochten Willemijn en ik de wondzorg bij een ander jong meisje doen. Ze heette Erica maar ik wist niet hoe oud ze was. Ze had geen diepe wond maar wel eentje die goed ontstoken was en erg groot. De dag daarvoor hadden we de wondzorg meegekeken en zagen we dat ze met doekjes over de wond wreven: van vies naar schoon en andersom. Dat is erg slecht! Zo zorg je ervoor dat het geïnfecteerde gedeelte van de wond over het schone wondgebied wordt verspreid. En jahoor, deze ochtend zag je weer een gelig beslag over de hele wond zitten… Dokter Lassey vroeg of Willemijn en ik in Nederland ook wondverzorging deden. Ja, dat doen we in Nederland ook. Dan mochten wij de wondverzorging van dit meisje doen in het theater. Leuk! Eens echt nuttig werk! Zullen wij eens laten zien hoe het moet :)

Een uur later stonden we in het theater. Het meisje lag op de behandeltafel en het hele team van het theater stond achter ons mee te kijken. Ze wilden al van alles aan spullen voor ons klaarzetten, maar Willemijn en ik gaven aan dat we zeker de helft niet nodig hadden. We wilden de wond goed spoelen met water en daarna met schone gazen droogdeppen. Dat werkte heel goed!
Collega’s bekeken alles wat we deden. In het begin zag niemand verschil, maar toen we gingen droogdeppen kwam er toch veel gelig beslag mee waardoor de wond er meteen beter uit zag. We dekten de wond af met gazen met een soort jodium en verbonden het. Daarna mocht het meisje terug naar de afdeling. Ze bedankten ons hartelijk en ook de moeder, die op de kamer wachtte, bedankte ons voor de wondbehandeling. Het was pijnloos en toch effectief! Willemijn en ik waren trots op onszelf. In het theater moesten we nog even tekenen in het grote boek omdat wij de behandeling gedaan hadden. Daar hebben we maar meteen een mooie foto van gemaakt! De volgende dag zag de wond er niet slecht uit en de dokter zei dat de wond op deze manier moest worden doorbehandeld.

Zoals je begrijpt weer een interessante en leuke stageweek gehad! Afgelopen weekend zijn we naar Kokrobite gegaan. Dit was ons laatste weekendje weg en we wilden het gezellig met z’n 6en afsluiten aan het strand. Onderweg naar Kokrobite kreeg ik een bijna-dood-ervaring. We zaten met z’n 6en in een taxi richting Kpando. Deze chauffeur had net zijn rijbewijs en gebruikte óf het gaspedaal, óf de rem. Daar zat niets tussenin. Heel prettig rijdt dit niet. Maar het ging echt te ver toen we een berg opreden, de binnenbocht namen én een andere taxi wilden inhalen. We zagen voor ons niks aankomen omdat we een berg opreden en we reden aan de verkeerde kant van de weg. Onze taxichauffeur gebruikte zoals gewoonlijk het gaspedaal. We reden 90km/u - 100 km/u - 110km/u. Maar de taxi naast ons reed met ons mee. Er ontstond een race… Ik hield mijn adem in en keek op het dashboard naar de snelheid: 130km/u en het gaspedaal was nog steeds vol ingedrukt. Als we nu iemand tegen zouden komen kon onze chauffeur niets meer doen!
Ik zei tegen de rest dat ik het niet leuk vond. Dat vond de rest ook niet. Iedereen keek gespannen en we riepen tegen de chauffeur dat hij rustiger moest rijden. In het begin luisterde hij niet. We reden steeds verder naar boven. Zo meteen zouden we de andere kant van de berg kunnen zien. Ik denk dat ik nog nooit zo bang ben geweest om een tegenligger te zien. Niek zei heel duidelijk tegen de taxichauffeur dat we niet dood wilden en dat hij NU langzamer moest gaan rijden. De taxichauffeur in de auto naast ons keek uitdagend en lachte toen onze taxichauffeur uiteindelijk vaart minderde.
Wat was ik blij toen ik uit de taxi gestapt was en nog leefde! Mijn hart klopte nog in mijn keel…

We zijn op ons gemak doorgereisd naar Kokrobite. We overnachtten in het hotel Big Milly’s. Het was er erg gezellig en we kwamen er zelfs een aantal Nederlanders tegen! Daar zijn we dit weekend dan ook veel mee opgetrokken. Zo was er een jongen die naar Zuid Afrika reed met zijn eigen jeep. Het was een oude groene Landrover met een tentje op het dak en stickers van enorm veel landen op de rand geplakt. Hij had enorm veel landen afgereisd! Wauw, dat lijkt me zo gaaf! Maar doe dat maar eens na. Lekker primitief. In eerste instantie dacht ik dat Big Milly’s deze jeep voor de sier op het terrein had staan, maar toen zag ik dat er een jongen bij stond die ‘Hallo’ zei. ‘Heej, Nederlands!’ Hij leidde ons rond om zijn busje.
Zijn vorige reis was van Cape Town naar Rotterdam. Toen is hij via de oostkust van Afrika naar huis gereden. Hier heeft hij twee jaar over gedaan. Dit keer reed hij van Rotterdam naar Kaapstad via de westkust van Afrika. Hij zou op oudejaarsdag weer thuis zijn. Het is de ideale droom van héél veel mensen, maar doe het maar eens. Ik denk dat veel mensen dat niet durven. Zou ik het durven? Misschien is het wel een droom van mij. ;)

Op zijn auto stond ook met witte verf: One life, live it!
En dat is misschien wel precies wat ik hier in Ghana geleerd heb: je hebt er maar één en je moet het zelf maken.

Deze week is mijn laatste week in Ghana. Als ik terug kijk naar mijn oudere verslagen op dit blog is de tijd omgevlogen! Wat heb ik veel gezien, gedaan en vooral veel geleerd. Ik zal veel van de cultuur gaan missen. Maar ik ga ook extra genieten van onze eigen cultuur. Het is de eerste reis die ik alleen gemaakt heb, maar zeker niet de laatste. Nu ik ervan heb mogen proeven ga ik toch voor meer. ;)

Volgende week, als ik thuis ben, schrijf ik nog een verhaal over mijn thuiskomst met daarbij een aantal wist-je-dat-jes over Ghana.
Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het lezen van mijn belevenissen en de leuke reacties en mailtjes die ik gekregen heb! Dat heeft me erg goed gedaan. Ik zie jullie snel weer!

Groetjes uit Ghana!
Lieke