Jebel Toebkal (4170m)

Hallo Allemaal,

Afgelopen weekend zijn Jip en ik naar de Hoge Atlas in Marokko gereisd.
Toen we aankwamen was de temperatuur van ongeveer 25 graden erg welkom. Een verschil met de temperatuur in Marrakech van zo n 35 graden. We ontmoette al snel een Engels stel, genaamd Paul en Sharon. Mijn Engelse uitspraak heeft sinds die dag sprongen gemaakt! ;) Aangezien ik niet makkelijk mijn mond dicht houd en met iedereen kan praten hadden we het binnen de kortste keren over werkelijk vanalles en nog wat. Paul en Sharon waren beiden rond de 45 jaar en hadden grootse plannen in de Bergen. Ze namen Jip en mij daar erg makkelijk in mee en maakten ons enthousiasr. Zo was een van hun plannen om de Jebel Toubkal te beklimmen; een berg van 4170m. Dit kon toch makkelijk zonder gids, zeiden ze. We beklommen, om aan de hoogte te wennen eerst een berg van 2200m. Het dorpje waar we zaten in de bergen lag op 1740m. De temperatuur op deze hoogte bleef rond de 25 graden en was dus nog behoorlijk warm! Toch ging het ons prima af. Sharon werd ziek die dag en helaas kon ze niet mee met deze bergtocht.
Paul en Sharon besloten dat ze de tocht naar Jebel Toebkal een dag gingen uitstellen. Die avond zijn Jip en ik dan ook met twee andere toeristen echte plannen gaan maken voor deze gigantische reis. We besloten het volgende; in 1 dag naar het Refuge te klimmen op 3200m en de volgende dag naar de top (4170m) en terug naar het Refuge te klimmen. Hier zouden we nog een nacht blijven slapen en de derde dag terug naar het dorpje Imlil (waar we nu waren) en direct doorreizen naar Marrakech.

Zo ging het. Rond 8.00u vertrokken Jip, Maria, Martin en ik naar het Refuge op 3200m hoogte. Het duurde met eetpauze ongeveer 7 uur om bij het hostel te komen. Het was een geweldig mooie tocht! Ik heb ontzettend genoten van de omgeving, de rode bergen, de vele ezels en paarden die met gigantische bepakking de berg op en af lopen met een Marokkaan erachter. De temperatuur die langzaam maar zeker afnam was deze dag nog erg welkom. Moe kwamen we bij het hostel aan. We sliepen in een kamer met 8 stapelbedden en dus een hoop andere toeristen. Ik vond het erg gezellig en had genoeg te kletsen. Maar na het eten maakten Jip en ik ons klaar voor de gigantische klim naar de top van de Jebel Toebkal (nog 900m hoger).
Om 4.15u stonden de eerste mensen al op om met zaklamp en gids de berg te beklimmen. Jip en ik gingen om 6.00u ontbijten en klommen vanaf 7.00u de berg. IJs- en ijskoud was het !!!! Ik had al mijn kleren aan die ik bij me had : 2 shirts met korte mouwen, 1 dunne trui en een afritsbroek. Ik heb me nog nooit zo dom gevoeld… Werkelijk waar, de wind vroor mijn vingers eraf!! Ik deed mijn sjaal om en in mijn trui, mijn tas dicht op mijn lichaam, mijn muts op en blief mijn adem uit over mijn vingers. Het leek winter! Ik vloekte wel even toen ik daarna mijn handen moest gebruiken om de eerste echte rotsen op te klimmen… ;) Rond 9.30u kwam de zon over de bergwand: heerlijk!! Nog heb ik het koud gehad tot ik minstens 5 uur later weer in het hostel terug was, maar het scheelde iets.

We bleven gestaag doorklimmen en om 10.45u waren we er bijna. Jip kreeg hoofdpijn boven de 4000m en kort daarna werd ze ook misselijk. Ze liep langzaam terug en ik mocht van haar nog 5 minuten verder naar de top. Daar kwam ik dan ook uitgeput en met het gevoel van te weinig zuurstof aan. (Cas: dat is WERKELIJK zonder zuurstof. ;) ) Na een filmpje te hebben gemaakt en een foto ben ik naar beneden gerend en heb Jip ingehaald. Samen zijn we naar beneden gelopen. Jip werd met de minuut zieker… En de terugweg duurde lang!! We hebben vaak een pauze gehouden omdat ze erg misselijk was en moest zitten. Ze dronk zo veel mogelijk, maar kreeg niet veel binnen. En wat is erger dan ziek worden op een berg van 4170m, OP de top (!!) en dan dat hele pokke end voorzichtig en geconcentreerd terug te moeten lopen… In de kou, af en toe schuilend achter een grote steen, zijn we terug gelopen. Na ruim 3,5 uur kwamen we beiden op ons tandvlees het Refuge in gestrompeld… Die mooie Bergen konden ons gestolen worden en die overwinning van de 4170m was ook ver te zoeken. Jip is in bed gaan liggen en heeft een poos geslapen. Daarna heb ik haar thee gebracht en de eigenaar van de Refuge een schaaltje met ontzettend zoute rijst.

De volgende dag was het zieke gevoel bij Jip al redelijk gezakt, maar na topsport en geen avondeten is het logisch dat je je verzwakt voelt. Samen liepen we terug naar Imlil en namen deze middag de taxi terug naar Marrakech ; het hete, drukke Marrakech met het oververhitte internetcafe waar ik nu aan het typen ben op een frans toetsenbord (nogmaals sorry voor eventuele spellingsfoutjes).

Ik heb veel super leuke mensen ontmoet!! Veel gezelligheid in het hostel en veel ervaringen kunnen delen! Langzaam begin ik weer te beseffen wat ik zo leuk vond aan het beklimmen van bergen en ik ben ook wel trots op mijn prestatie. 4170m doen niet veel mensen mij na denk ik. Maar toch; voorlopig hoef ik even geen berg te zien! ;)

Nog een paar dagen in Marokko waarin we een nacht in de woestijn verblijven. Ik heb er zin in!
Groetjes en veel liefs,
Lieke