Bezoek aan de tempels van Anuradhapura

Anuradhapura is de heilige stad van de Singalezen boeddhisten. Deze stad werd al in 500jr v. Christus bewoond en groeide in korte tijd uit tot een almachtig koninkrijk met vele tempels en stupa's. In 1073 raakte de stad verlaten. De jungle nam deze over tot 1820. In 1820 kwam een nieuwsgierige Brit de ruïnes tegen in de jungle. Vele stupa's zijn gerenoveerd en er komen nog dagelijks veel gelovigen bidden.

Je snapt dat we hier ons eerste portie boeddhisme en cultuur wilde opsnuiven. ;)
Bij ons hostel huurden we twee fietsen (want het 'oude' deel van de stad is te groot om te lopen). We kregen uitleg over de route en uitgebreid uitleg over de fietsen (het verband tussen Nederland-fietsland reikt niet tot de andere kant van de wereld ;) ). Een belangrijk gegeven: men rijdt hier op z'n Engels: aan de andere kant van de weg dus. Daar gaan we dan, tussen tuktuks, vrachtwagens, bussen, auto's, honden, apen en ander grut aan de línker kant van de weg door een vrij drukke stad.

Een voor een gingen we de mooie tempels en witte stupa's af. Het was erg druk deze zondag. Bij een bezoek aan een heiligdom dragen de mensen allemaal witte kleren en doen de schoenen uit bij het betreden. Je behoort schouders en knieën bedekt te houden en geen hoofddeksel te dragen.
Aangekomen bij de Boeddha vouw je je handen samen voor je borst en maakt een knikje met je hoofd. Het schijnt dat je niet je rug naar de Boeddha mag keren, echter houd niemand zich hieraan...

Wederom zijn we een flinke bezienswaardigheid bij de tempels. Slechts soms ontmoeten we andere blanken. We vragen netjes toestemming bij betreden van heilige tempels (we zijn natuurlijk op bezoek en willen niet onbeleefd zijn) maar de Singalezen vinden het allang leuk dat we interesse hebben. We mogen overal in. Erg bijzonder!

Na een dag van hot naar her te zijn gefietst (inmiddels zelfverzekerde weggebruikers) merken we dat we de weg kwijt zijn. Het onduidelijke kaartje dat we ergens hebben ontvangen blijkt als vanzelfsprekend niet alle straten te bevatten. Mensen helpen ons en geven richtingen aan, maar we raken verder en verder van Anuradhapura verwijderd. Wanneer de zon begint te dalen worden we ongerust. We zien geen tempels meer, ook niet in de verte en de kaart is overbodig want daar zijn we vanaf gefietst. Als er een scooter voorbij komt met twee dames vragen we of we hen naar Anuradhapura mogen volgen. Na een uur op toptempo achter deze scooter te zijn gesjeesd komen we bij schemer aan in het nieuwe deel van de stad. Daar herkennen we het weer. :)

De gastvrouw van ons hostel glimlacht breed en zet al snel een heerlijke Sri Lankaanse maaltijd op tafel.