Een vakantie in Afrika, deel 1

Hallo allemaal!
Het is inmiddels alweer een paar weken geleden dat ik mijn laatste stuk op dit blog heb geplaatst. Er is sinds die tijd dan ook veel gebeurd. Ik heb de afgelopen twee weken vakantie gehad. Mama is samen met Lilian op bezoek gekomen. Wat had ik daar naar uitgekeken! Vrijdag 20 april heb ik wat voorbereidingen getroffen. Zaterdagavond zouden mama, Lilian en de vriendin van Niek op het vliegveld in Accra aankomen. Niek en ik zijn zaterdagochtend dan ook vrij zenuwachtig vertrokken vanuit Anfoega naar Accra. Hier kwamen we in de middag aan. Omdat we in Accra goed internetbereik hadden, hebben we daar tot in de avond geskyped, op facebook foto’s geplaatst, mailtjes verstuurd, etc. De tijd vloog om. Maar toen het eenmaal 18.00 uur was en we naar het vliegveld vertrokken, kroop de tijd voorbij. Ik ging dan wel gewoon mijn moeder en Lilian ophalen op het vliegveld, maar ik was daar toch behoorlijk zenuwachtig voor! Ten eerste was ik erg benieuwd hoe ’s mam de hitte en de geuren zou vinden als ze het vliegveld uit stapte. Ik kan me dat namelijk nog als de dag van gisteren herinneren. Er zei toen nog iemand tegen mij: ‘Nee, die hitte komt van de propeller van het vliegtuig.’ Maar dat sloeg natuurlijk nergens op. Maar daarnaast was ik ook benieuwd wat mama van de cultuur, het klimaat en het land zelf zou vinden. Het is namelijk zo anders als Europa.
Aangekomen op het vliegveld was het half 7 ’s avonds. Het vliegtuig waar mama, Lilian en de vriendin van Niek in zaten zou rond kwart over 8 landen. Maar je snapt wel dat, vóór we ze dan zien, we nog ruim een uur verder zijn! Pff, dat zou een lange zit worden. We zijn wat gaan eten en daarna een panoramaterras gaan zoeken. Die hadden ze alleen niet op dit vliegveld. Jammer, maar na een paar uur rondlopen werd er ineens omgeroepen dat het vliegtuig KLM nummer zoveel, geland was! Een half uur eerder dan verwacht. Dat was dan toch een meevaller! Niek en ik zijn nog wat gaan drinken en daarna bij de aankomsthal gaan staan. Al snel kwamen de passagiers van KLM naar buiten gewandeld. Geen mama, geen Lilian en geen Marjolein (vriendin van Niek). Na ruim een half uur kwam Marjolein de hoek om. Ik dacht nog; nu komen ze bíjna! Maar na een kwartier waren ze nog niet voorbij gelopen. Er zou toch niets aan de hand zijn… Zou ze een tas/koffer missen…? Mijn geduld is al vaak op de proef gesteld, maar nu begon ik toch wel echt ongeduldig te worden.
Maar jahoor, daar zag ik een bekend gezicht! Ik rende, als in een romantische film, op ’s mam af.

Nougoed, het had allemaal zo lang geduurd omdat mama haar tas inderdaad niet had kunnen vinden. De tas was groen, maar ze had er een rode regenhoes omheen gedaan en dat was ze vergeten. Dus ze stond te zoeken naar een groene backpack, terwijl hij nu natuurlijk rood was. Ja, het duurt even voordat je dan je tas gevonden hebt. ;)

In een taxi zijn we naar ons hotel gereden. We hadden een heel luxe hotel! Met eigen bad (hoelang heb ik al geen bad meer gezien) met WARM water! En een kingsize bed. En of dat nog niet genoeg was: airco! Oelalaaa. We lagen daar, met z’n drieën naast elkaar, in het kingsize bed. Dat was een goed begin van onze vakantie!

Zondagochtend zijn we met een taxi naar Anfoega gereisd. Onderweg filmde mama en Lilian zoveel mogelijk en maakte foto’s. Ik vertelde ze van alles over Ghana. Zo kwamen we langs het huis van de president. Hier past het warenhuis van de V&D in Eindhoven nog 8 keer in! Gigantisch is het, met veel gouden kleuren en een gigantisch hek eromheen. Twee straten verder heb je een krottenwijk. Dat is ook Ghana: enorm rijk naast enorm arm. Ja, mama en Lilian keken hun ogen uit. Ook naar de trotro’s die voorbij sjeesden: geroeste auto’s met deuken en verf die eraf gebladderd is of waarvan de achterklep niet meer dicht kan omdat het te vol zit. Dat binden ze dan met een touwtje vast. Ze zitten bomvol met mensen waardoor je het raam aan de andere kant van de trotro niet meer ziet door de vele hoofden die ertussen zitten.
Verder vonden ze beiden dat de Ghanezen hun eigen land erg vervuilen. Het lijkt wel één grote vuilnisbult. Overal afval, ze gooien gewoon alles op straat. Huizen worden gebouwd, maar als het geld tijdens de bouw op is, blijft het onaf staan. Overal zie dus je gebouwen die maar half af zijn en inmiddels alweer vervallen zijn. Er staan soms zelfs hele bomen in! Dus ja, ik snap dat de eerste indruk van zo’n land niet ‘mooi’ is. Daarentegen is de natuur wel weer erg bijzonder! Zeker in de Volta Region waar ik zit. Zodra we bij de Volta (de grote rivier die door Ghana stroomt) in de buurt kwamen kwam er meer begroeiing. Het droge landschap verdween langzaam. Onderweg zagen we nog een volwassene baviaan die langs de kant van de weg zat. Even later reden we over de brug en aan de andere kant van de Volta verder naar het noorden. We reden tussen bergen door met letterlijk de ongerepte natuur. In Nederland heb je geen vierkante meter natuur meer waar nog nooit iemand iets aan gedaan heeft. In Ghana stikt het van de stukken land waar nog geen mens aangezeten heeft. Als je om je heen kijkt zie je de jungle. Ik vind dat juist erg mooi aan Ghana.

Na vier uur rijden kwamen we aan bij het ziekenhuisterrein. Het was nog vroeg in de middag. De vakantie van Carlijn, Ilse, Willemijn en Sofie ging een week later in, dus mama en Lilian kwamen voor een paar dagen bij ons ‘wonen’. We hebben onze spullen op mijn kamer gezet en zijn gaan uitpakken. Er kwamen een stuk of zes zakken drop uit de tassen en heel veel koekjes. Maar mama had ook een extra leesboek, extra potjes handalcohol, zonnebrandcrème, mijn pathologieboek, etc. voor mij bij. Dat is toch handig, zo’n tussentijdse aanvulling als je een ware dropverslaving hebt. Lieve mama! Hierna zijn we rustig door het ziekenhuis gelopen.

Mama en Lilian hadden tijdens het reizen toch al enorm veel indrukken opgedaan. Ze waren al helemaal vol van alles wat ze gezien hadden. De hutjes, de hitte, de chaos op de weg, de gaten in de weg, de zwarte mensen, alles. Ik merkte toen dat ik toch enorm snel gewend ben geraakt aan al deze indrukken. Gelukkig sta ik nu niet zo snel versteld van dingen waarbij mijn mond eerst openviel.

Maandag, 23 april
Mama en Lilian hadden niet zo best geslapen. Het was zo warm! We waren al om 06.00 uur wakker. Dit komt inderdaad grotendeels door de warmte, maar ook doordat het dan al volop licht is buiten. Na het ontbijt zijn we door het ziekenhuis gelopen. Ik heb mama en Lilian voorgesteld aan mijn collega’s. Zo ook op de OPD (dat is de afdeling waar ik in het begin van de stage drie weken heb gewerkt). Samuel, een goede vriend van Niek en mij op deze afdeling, pakte deze introductie iets anders op. Later op de ochtend hoorde ik van Willemijn dat hij zichzelf nu beschouwd als mijn vriendje. Ik heb tenslotte mijn moeder aan hem voorgesteld! Dat wil toch heel wat zeggen!
Ik moet in het vervolg dus maar een beetje opletten hoe ik mijn moeder aan sommige mannen voorstel, anders ben ik dadelijk al getrouwd voor ik weer thuis ben! Ook zijn we langs het mortuarium gelopen. Dit wilde mama wel graag zien. Ik had niet verwacht dat ze dat zou willen. Maar ze toen de deur open ging stond ze vooraan. Het mortuarium lag bom, bomvol! Alle planken lagen vol en zelfs de hele grond lag vol én op elkaar gestapeld. Ongelofelijk. Ik geloof dat ik het nog schokkender vond dan mama.

Na het bezoekje aan het mortuarium zijn we door het dorpje Anfoega gelopen. Mama en Lilian keken opnieuw hun ogen uit. Geen asfaltwegen maar paden met droog rood zand. Huisjes en hutjes van leem. Op de binnenplaatsen waren mensen bezig met koken of andere werkzaamheden. Ik ben met mama en Lilian een aantal binnenplaatsen opgelopen en heb wat met de bevolking gekletst. Lilian heeft zelfs Fufu bij een mevrouw geproefd! Fufu is een soort plakkerige deegbal. Je mag hier niet op bijten, je moet het meteen doorslikken alsof je appelmoes eet. Er zit een hele pittige soep bij waar de botjes in drijven. Mama heeft Lilian gefilmd.

We waren vroeg in de ochtend weer thuis. We hebben wat nagekletst en zijn in het begin van de middag naar Kpando gegaan. Dit is een klein stadje bij mij in de buurt. We hebben eerst over de markt gelopen. Hier hebben we avondeten en leuke stofjes gekocht om jurkjes van te maken. Het was geen grote markt vandaag. Dat was maar goed ook. Het is zo al chaotisch genoeg! Lilian en mama vonden de markt erg indrukwekkend. Dat kan ik me nog goed voorstellen van mijn eigen eerste indrukken. Ik kon me toen nog niet voorstellen dat ik daar nu al zelf de weg zou wijzen aan andere mensen. Zo zie je maar weer.
Na het zoeken van leuke stofjes zijn we naar de kerk van Kpando gelopen. De kerk in Kpando ziet er heel mooi uit van binnen. Lichte muren, mooie ramen, mooie beelden. Erg groot en ruim. Het is duidelijk dat de mensen hier heel veel geld geven aan de kerk! Mensen geloven hier ook allemaal in God. Heel knap vind ik dat om te zien. Mensen halen er zoveel kracht uit!
Hierna hebben we de jurkjes laten aanmeten en de stoffen ingeleverd. Lilian liet twee jurkjes maken, mama eentje. Voor mama’s verjaardag hebben Lilian en ik een leuke tas gekocht. Eentje met echte Ghanese stofjes. Mama mocht hem zelf uitkiezen. Na de boodschappen was het tijd voor een lekker drankje. We zijn wat gaan drinken bij een barretje. Ik heb de Alvaro Pasion Fruit geïntroduceerd. Die had ik vóór Ghana nog nooit gehad en het is daarom mijn ‘Ghana-drankje’ geworden. Ze zullen het in Nederland ook vast wel hebben. Als laatste hebben we een leuk souvenirwinkeltje bezocht. Mama en Lilian hebben hier beiden wat leuke dingentjes gekocht.

Terug in ons huisje ben ik meteen begonnen met koken. Ik liet ze Jam proeven. Ze vonden het lekker, de jam viel in de smaak. Hierna afwassen en vrijwel meteen naar bed. Het was wel weer genoeg voor vandaag.

De volgende ochtend zijn we naar de Wli watervallen gegaan. Deze liggen een stukje noordelijker en dicht tegen de grens met Togo. Het is ongeveer 1,5 uur reizen en de weg is hier enorm slecht. Je hebt gaten waar de hele trotro in verdwijnt en hele kilometers zandweg. We zijn vroeg vertrokken omdat het toen nog lekker fris was. De eerste rit voor mama en Lilian in een trotro. Ook dit was natuurlijk erg apart om te ervaren. Opgepropt tussen de Ghanezen, de achterklep die met een touwtje dichtgebonden moest worden omdat anders alle bagage er niet in paste, etc.
Eenmaal bij de watervallen liepen we met een gids de jungle in. Hij liet ons allerlei verschillende planten zien die we onderweg tegenkwamen: de cacaoplant, ananas, bananenvrucht, koffiebonen, avocado, mango, en nog veel meer. Dat was erg leuk. Na ongeveer 45 minuten lopen kwamen we aan bij de watervallen. Het was er erg druk. De studenten hadden al examens gehad en waren nu vrij. Maar na een half uur gingen deze studenten uit het water en konden wij gaan zwemmen. Het water was erg koud! Maar toch zijn mama en ik doorgelopen tot onder de waterval. Het is erg gaaf om dat water met zo’n kracht op je schouders te voelen. Ja dat was wel een leuk moeder-dochter-momentje.
Toen we daarna omkeken zagen we dat er studenten met een verrekijker naar ons aan het kijken waren. Ze stonden op nog geen twintig meter afstand, dus die verrekijker hadden ze in principe niet eens nodig. Tja, je blijft toch opvallen als blanke tussen de zwarte. En al helemaal in bikini… Als blanke kun je nog zo lang in Ghana verblijven, je wordt nóóit helemaal geaccepteerd als een van hun. Ik word nog steeds op straat ‘welkom’ geheten, ook al ben ik hier nu alweer zeven weken. En soms voel ik me nog steeds koningin Beatrix als mensen me aanraken, opstaan zodat ik kan zitten of naar me zwaaien. Dat blijft toch erg apart!

We zijn hierna lekker in de zon gaan liggen bij die waterval. Maar toen er na ongeveer een uur een nieuwe groep met studenten kwam zijn we weer teruggelopen naar het dorpje. We hebben wat souvenirwinkeltjes bekeken en ondertussen kreeg ik weer een aantal huwelijksaanzoeken. Uiteindelijk vroeg een jongen of ik misschien een zus had. Ja, die heb ik wel! ‘I wait for her!’ Zei de jongen telkens. ‘She is the one!’
Even later kreeg ik een briefje dat ik aan Evi moest geven zodra ik thuis was. Hierop stond zijn telefoonnummer en mailadres. Weer even later kwam hij aanzetten met een beeldje van hout. Er stond ‘Love’ op. Ik moest hem beloven dat ik met Evi terug naar Ghana zou komen. Ik zei nog: misschien. Maar dat was niet goed, ik moest ‘jazeker!’ zeggen. Dus vooruit: ‘Ja, ik neem haar mee!’. Van dit moment hebben we natuurlijk een aantal foto’s gemaakt, Evi zou er anders niets van geloven! Het was echt geweldig! Deze jongen stond naast mama met zijn beeldje in zijn handen.
Nou Eef, het beeldje is zorgvuldig opgeborgen, samen met zijn telefoonnummer en mailadres. Ik ga ze netjes aan je overhandigen als ik weer thuis ben! ;)

Woensdag, 25 april
Vandaag begon onze reis. We zijn om half 6 in de ochtend vertrokken naar Kpando. Daar hebben we een trotro genomen naar Accra. Rond 11.00 uur waren we in Accra. Daar hebben we geld gewisseld en wat gegeten. Toen zijn we mijn visum gaan verlengen. Ook dit ging vrij soepel. Om 14.00 uur namen we de een bus naar Cape Coast. Het was een lange dag. Tegen de avond kwamen we aan in Ko-Sa. Dit is een hotel van twee Nederlandse stellen. Het ligt heel mooi aan het strand met palmbomen. En het eten was er lekker!

De nacht van woensdag op donderdag verliep wat minder soepel. We hadden twee bedden. Lilian sliep in het ene en mama en ik in het andere. Ze waarschuwde ons nog in een brief: geen etenswaren in het huisje. Wij hadden allemaal koekjes bij ons voor de rest van de reis en vonden dit een beetje overdreven. Maar midden in de nacht schoot mama naast mij overeind. Ze hoorde een dier in een plastic zak ritselen. ‘Er zit een BEEST!!’ Ze had nog gelijk ook! Het was een akelig geluid. Meteen de zaklamp aan en kijken wat er aan de hand was. Ik dacht dat het een salamandertje was en wilde al mijn bed uit om het eruit te halen. ‘Nee! Ik wil niet dat je daar naartoe gaat, je blijft hier onder die klamboe!’ Aangezien mama en ik onder dezelfde klamboe lagen liet ik hem maar gesloten. Na een poosje hield het geritsel op en viel ik weer in slaap. Maar na een poosje begon het geritsel weer opnieuw. Volgens mij deed mama geen oog dicht: al dat ongedierte in Ghana! Toen ben ik toch maar het bed uitgestapt en heb alles opgeruimd en goed afgesloten. Er zat een grote muis, of was het een rat? Ik heb het die nacht maar een muisje gelaten. Dat gaf het goede effect: ‘ow een muisje’. Maar volgens mij kon mama toch niet meer echt slapen.

Donderdag hadden we niks gepland. We wilden even lekker genieten van de zee, zon, strand, palmbomen, boekje lezen, luieren. Heerlijk was dat! We zaten ook echt in het paradijs! Als ontbijt kregen we geroosterd brood met thee en een kom fruit. Heerlijk was dat! Wat hebben ze hier toch lekker vers fruit: mango, papaja, ananas, banaan, meloen en appels. Hierna bikini aan en zwemmen! Ik weet nog dat aan het begin van mijn stage mensen vroegen of ik al bruin werd. Nee, dat viel toen vies tegen. Maar inmiddels ben ik wél bruin! Ik geloof dat ik zelfs in Corsica niet zo bruin was als ik nu ben. Maar als ik dan om me heen kijk, naar al die Ghanezen, voel ik mezelf net een lamp die straalt van het licht. ;)
Zelfs zo’n ‘relax dag’ vloog voorbij. Vóór ik het wist zaten we aan het avondeten. We hebben onze tassen daarna weer ingepakt, morgen zouden we verder reizen naar Axim.

Vrijdag, 27 april
Vandaag zijn we naar Axim gereisd. Dit is ook een plaatsje aan de kust, maar dan nog een stuk verder naar het westen. Ons einddoel was het dorp op palen: Nzulezo. Dit ligt tegen de grens met Ivoorkust. Het is erg afgelegen. Maar vóór we naar Axim gingen, gingen we langs Elmina. Hier heb je een slavenfort waar een paar honderd jaar geleden ook Nederlanders slaven hebben getransporteerd. Elmina is het oudste gebouw dat Europeanen ooit gebouwd hebben en dat nu nog staat. Het is tevens het eerste slavenfort dat in Ghana gebouwd is. Ik vond het erg interessant om het fort te bekijken. Mama en Lilian vonden het ook erg mooi. Van boven op het fort had je een mooi overzicht over het dorpje. Er lagen heel veel schepen, houten schepen met mooie schilderingen erop. Er werd op de markt beneden heel veel vis verkocht. Dat was ook wel te ruiken. En verder viel vooral de drukte en chaos ons op vanuit dit uitkijkpunt. Het krioelde letterlijk van de mensen! Er leek geen centimeter ruimte meer over te zijn. Zó vol was de markt gebouwd met kraampjes en mensen. Wat een bedrijvigheid.

Na de rondleiding in Elmina zijn we doorgereisd naar Axim. We hadden een hotel geboekt bij Ankobra Beach. Dit is een van de mooiste stranden die Ghana heeft, al vond ik het veel op de andere stranden lijken. Het was er erg rustig, bijna verlaten. We konden goed zwemmen in de zee en de golven waren heel hoog en krachtig! Normaal ben ik niet zo’n waterrat. Ik vind de zee altijd te koud. Maar hier heb ik met mama en Lilian heerlijk met de golven gespeeld, ertegenin gezwommen, erover gedoken, etc. ’s Avonds heb ik lekker pizza gegeten. Hmmmm!

Morgen (zaterdag 28 april) is mama jarig. Ze word dan 49 jaar. Ik vind het wel leuk dat ze hier in Ghana jarig is. Lilian en ik hebben een tas voor haar gekocht in Kpando. Maar we willen de dag zelf natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan! Ik ben na het eten daarom even langs gegaan bij de bar en heb gevraagd of ze morgen misschien slingers konden ophangen. Helaas, zo snel was dat nog niet geregeld. Ik moest dat morgenochtend nog maar eens navragen.

Zoals je begrijpt is de vakantie nog lang niet voorbij. Maar omdat het anders een veel te lang stuk word splits ik het op in twee delen. Ik hoop dat het weer leuk was om te lezen! En als spannende klifhanger staat in het volgende stuk hoe wij mama’s verjaardag gevierd hebben. En reken maar dat dat een verjaardag was die ze nooit meer zal vergeten! ;)

Tot de volgende keer!
Vriendelijke groetjes uit Ghana!