Zon, zee, strand en inbreken in ons eigen huisje..

Hoi Allemaal!
Deze week heb ik mijn laatste stageweek op de Matternity (kind- en kraamafdeling) gehad. Er is op stage niet zo veel gebeurd. We hebben maar één bevalling gezien en verder eigenlijk voornamelijk gewacht tot de arts visite kwam lopen. Het hele verpleegkundig team wacht op de arts. Er gebeurt niets voordat de arts geweest is. Dus je kunt je voorstellen dat ik me best wel verveeld heb deze week… Erg jammer dat er niet meer bevallingen of operaties waren!
Afgelopen week was er in een ziekenhuis in Accra een man vermoord. Dus daarom moesten we deze week extra alert zijn op mensen die niet in het ziekenhuis hoorden. Maar hoe weten wij als buitenlanders nu wie er wél of niet in het ziekenhuis thuis hoort of wie er nu wél of geen familie van een patiënt is? De arts liet ons echter twee keer een man wegsturen. Hij zag er inderdaad wel een beetje slordig uit, maar dat ziet iedereen er hier in zijn vrije tijd. We hebben de 'watchman' gehaald en deze heeft de man weggestuurd.

Wel weer bijzonder was dat we tijdens stage twee gieren van heel dichtbij hebben gezien. We liepen met de artsenvisite mee en Niek keek ondertussen uit het raam van de kamer. Hij zag op het Bath-house (hier moeten patiënten zich wassen) twee gieren zitten. Na de artsenvisite zaten ze er nog steeds. We zijn naar buiten gelopen en hebben ze eens goed bekeken. We konden ze tot drie meter naderen! Ik weet niet of iemand hier ooit Jungle Boek gezien heeft? Maar daar komen ook gieren in voor, en ze zien er precies zo uit! Ze lopen heel sloom, hebben een soort bochel, zijn grijs en lelijk en hebben een roze nek. Ik had nog nooit gieren gezien en vond het wel erg gaaf om ze van zo dichtbij te zien.

Gelukkig duurde de stageweek deze week korter. Afgelopen maandag zijn we nog in Accra gebleven om ons paspoort op te halen bij de immigratie. Dus we hebben maar drie stagedagen gehad deze week. Donderdagavond hebben we onze tassen gepakt voor een weekendje zee. Onze bruine kleur was in de vakantie goed toegenomen, maar in de afgelopen weken weer behoorlijk afgenomen. We willen natuurlijk wel bruin thuis komen! Dus hebben we een opbouwschema gemaakt om bruin te worden. Dit weekend begon het met een weekendje strand. In eerste instantie wilden we naar Ko-Sa. Dat is een hotel waarvan de eigenaren Nederlanders zijn. Ze hebben een heel mooi strand bij het hotel waar je ook in de zee mag zwemmen. (Dat mag je hier lang niet overal omdat de onderstroming enorm sterk is.) Maar helaas had Ko-Sa geen plaats meer voor zes personen. We hebben daarom een helemaal nieuw stadje uitgekozen waar we nog niet naartoe geweest zijn. We willen zoveel mogelijk van Ghana zien natuurlijk. In de Brad Guide stond dat Tema een mooi strand had. We hebben een hotel gereserveerd en zijn er vrijdagochtend vroeg naartoe gegaan.

Helaas was dit strand niet bepaald wat wij ervan voorgesteld hadden… Het was geen schoon strand en ook maar heel klein. Je kon er niets te drinken of te eten halen en je moest zelfs nog intree betalen. Helaas, dit vonden we niks. We zijn maar meteen doorgereisd naar Accra. Dit zou dan wel ons derde weekend op rij in Accra zijn, maar ook zeker ons laatste. Op naar Salvation Army. (Leger des Heils, dit was het hotel waar we vorige week ook sliepen. Het was een prima hotel en voor herhaling vatbaar). Gelukkig was er plaats. We zijn vrijwel meteen naar het strand gegaan. Lekker wat lezen, muziek luisteren en wat ervaringen opschrijven in een boekje. Want ik maak soms zoveel kleine lachwekkende dingen mee die ik niet wil vergeten! Dus ik heb een boekje meegenomen waar ik dit soort dingen in opschrijf. Later kan ik nog eens teruglezen en me doodlachen om alle typisch Ghanese dingen die ik hier gezien en gedaan heb. ;) En ik merk dat, hoe langer ik hier zit, ik steeds meer dingen normaal vind. Ik las afgelopen week het stuk van de eerste stageweek in Ghana terug en zag al zoveel dingen staan die ik nu normaal vind. Omdat het nu ‘normaal’ lijkt vergeet ik het sneller terwijl het toch erg bijzonder is. Leuk om te onthouden en terug te lezen dus!

In de avond zijn we naar ‘Mama Mia Pizzeria’ geweest. Jawel: Accra de stad van het luxeleventje. Dus we gaan lekker op loop afstand van ons hotel naar een Italiaanse pizzeria! Wat wel weer typisch Ghanees is, is dat ik een vegetarische pizza besteld heb waar uiteindelijk toch salami met heel veel tonijn op zat. Die combinatie was dan niet geweldig lekker, maar ik had er toch geen moeite mee de pizza op te eten. Na het eten zijn we weer op stap gegaan.

Zaterdag hebben we uitgeslapen en zijn we weer naar het strand gegaan. Mooi uitzicht over de oceaan. Wat is het toch lekker om met zo’n hitte aan zee te hangen. Ja, ik ben wel weer mooi bij gekleurd en heb gezellig met Ghanezen gekletst. Op het moment was ik een boek aan het lezen dat gaat over het vliegtuig dat neergestort is in de Andes in 1972. Erg toepasselijk bij het weer waar ik op dat moment in zat. ;)
Toen we die avond terug in ons hotel waren kreeg Mowena een telefoontje. Er was in Accra een vliegtuig neergestort. (Nogmaals: erg toepasselijk.) Hemelsbreed nog geen kilometer van ons vandaan! Een aantal van ons zijn er naartoe gegaan. Ik ben in het hotel gebleven. Ik hoef zoiets niet te zien. De vliegreis naar Accra van drie maanden geleden was mijn eerste vlucht ooit en ik vond dat al spannend genoeg! Uiteindelijk was het een vrachtvliegtuig dat tijdens het opstijgen niet genoeg snelheid of hoogte kon maken. Het is door de poort van het vliegveld gereden en heeft daar een trotro en een motor geschept. Tien doden… Je zou maar op een motor zitten en ineens een vliegtuig op je af zien komen…!

Zondag zijn we weer naar huis gegaan. Dan bedoel ik natuurlijk Anfoega. Het is een goed teken dat het tegenwoordig ons ‘huis’ heet. Dat is eigenlijk zo sinds de vakantie. We hebben een erg gezellig weekend gehad. Niek en Ilse wilden deze zondag nog even in de ochtend naar het strand. Sofie, Carlijn, Willemijn en ik vonden het fijn om wat vroeger thuis te zijn in de middag dus wij hebben de trotro terug naar Anfoega genomen. Onderweg zagen we iemand die kranten aan het verkopen was. De kop op de voorpagina viel me op. Er stond: ‘Man eat Ghanian student’. Ook al zo’n akelig verhaal! Het scheen gelukkig niet in Ghana zelf te zijn gebeurd maar in Amerika.

Toen we al op de helft van de rit waren belde Niek ons op: ‘Ik kom net de huissleutel tegen in mijn tas…’ Het was al 11.00 uur geweest en ze lagen nog steeds in bed… De reis van Accra naar Anfoega duurt vier uur als je geluk hebt. Kun je nagaan hoe erg wij baalden toen we al bijna twee uur in de trotro zaten! We rekenden uit dat Niek en Ilse zeker niet vóór 19.00 uur thuis zouden komen terwijl wij rond 13.00 al thuis zouden zijn.
We hebben altijd maar één sleutel bij omdat we bang zijn de reservesleutel te verliezen en omdat we niet vaak splitsen. Vandaag alleen wel… En dan vergeet je dat een sleutel toch wel handig is om in je huis te komen!

Onderweg hebben we van alles lopen bedenken: het slot eraf schroeven, de deur openbreken, etc. Tja, je gaat geen zes uur wachten voor de deur van je eigen huis! Toen we dus om 13.00 uur bij het ziekenhuis aankwamen hebben we aan de watchmans gevraagd of deze ons konden helpen. Ze zeiden dat ze zouden komen kijken wat ze konden doen. Toen ze met z’n tweeën bij ons huisje aankwamen keken ze naar de deur. Tja, die zit inderdaad op slot. Nee, dat ging hen zo toch niet lukken. Ze hebben Charles gebeld (de manager van het ziekenhuis). Charles kwam naar ons toe. Op dat moment kwam ook dr. Lassey (arts van de Medical Ward). Hij vroeg aan Carlijn: ‘Heb jij nooit ingebroken?’ ‘Nee!’, zei Carlijn. Hij had wel ooit ingebroken, in zijn eigen huis. Waarschijnlijk was hij ook wel ooit zijn sleutel vergeten of kwijt geraakt. Dr. Lassey en Charles belden iemand uit het dorp en deze kwam met een schroevendraaier naar ons huisje. Het slot kon er niet afgeschroefd worden, maar hij wrikte een beetje met de schroevendraaier heen en weer en ineens deed hij zonder moeite de deur open. We waren nog geen tien minuten verder en hij stapte zo ons huisje binnen! Daarna maakte hij het slot binnen nog geen vijf minuten weer zoals het er van te voren ook al uit zag. Er was niets te zien aan de deur! Zo makkelijk is het dus om bij ons in te breken…
We hebben de man die onze deur open had gemaakt heel erg bedankt en toen konden we onze kleren van het weekend wassen, mailtjes lezen, waarbenjij.nu schrijven, laatste opdrachten voor school maken, etc. Want ja, het einde komt in zicht! We zijn zojuist de 13e week in Ghana ingegaan en hebben er nog drie te gaan.

Hoe mijn laatste 3 stageweken eruit zien:
Deze laatste drie stageweken werk ik niet meer met Niek samen. De groepjes zijn gewisseld en ik werk nu met Willemijn samen. In deze laatste drie weken werken we op iedere afdeling nog één week. Komende week werk ik op de OPD (spoedeisende hulp), de week daarna gaan Willemijn en ik naar de Medical Ward en de laatste stageweek gaan we weer naar de Matternity. Het weekend dat daarop volgt vlieg ik naar huis (de nacht van 23 op 24 juni). Raar hoor dat het nu zo dichtbij komt! Het voelt erg dubbel aan. Ik vind het hier heel leuk en wil het graag afronden. Daarnaast heb ik in principe nu alles gezien en is het de komende weken allemaal ‘dubbel’. Ik ga straks graag naar huis, het is mooi geweest. Maar ik heb hier ook heel veel opgebouwd. Een eigen plekje, Ghanese vrienden, het groepje medestudenten waarmee ik zit is erg goed op elkaar ingesteld geraakt. Ik ken de omgeving op mijn duimpje, ik ben meer gewend aan cultuur en klimaat. Er zijn zoveel gewoontes die ik straks ga missen als ik in Nederland terug ben! Zo eten we iedere avond rond 20.00 uur na het avondeten Ghanees fruit: meestal ananas, maar soms ook watermeloen of verse bananen. Dat ga ik thuis missen. Slapen zonder klamboe voelt heel raar denk ik en ik ga heel vaak denken: waar heb ik mijn malariatabletten ook alweer gelaten?! Om nog maar niks te zeggen over de temperatuur in Nederland. Ik denk dat ik mijn winterjas de hele zomer nodig zal hebben… Soms regent het hier een hele ochtend en dan daalt de temperatuur tot ongeveer 23/25 graden, kippenvel dat ik dan heb! Al onze collega’s trekken vesten en jasjes aan. Terwijl dat als het bij jullie in Nederland zo’n mooi weer is iedereen in zomerjurkjes en hemdjes rondloopt. Jawel, aan die temperatuur van hier wen je ook wel. Ik ga de bergen en de omgeving missen, maar dan weer niet de enorme rotzooi die de mensen maken van hun land. Overal ligt troep. En het eerste waar ik in Nederland van ga genieten is genoeg beenruimte in de auto op weg naar huis vanaf Schiphol. Ow wat zit je krap in de trotro! Haha.
Leuke dingen zijn dit. Ik kan zo nog wel tien A4tjes doorgaan. Dat zullen we maar niet doen. Ik denk dat ik in Nederland pas écht merk wat ik allemaal mis of waar ik extra van kan genieten. Maar nog eerst drie weekjes heel erg genieten van alles hier! En ik houd jullie daarvan op de hoogte. ;)
Nogmaals bedankt voor het lezen! En tot snel!
De gebruikelijke groetjes uit Ghana!
Lieke