Welkom thuis!

Hallo allemaal!
Daar ben ik weer, maar nu vanuit Nederland. Afgelopen zondag ben ik veilig bij Schiphol geland. Dit is mijn laatste verhaal waarin ik jullie zal vertellen hoe het afscheid van het ziekenhuis, de vliegreis en thuiskomst geweest is.

Vorige week hebben we de laatste stageweek in het ziekenhuis gehad. Er is deze week niet veel bijzonders gebeurd. We hebben één operatie mee kunnen kijken en Willemijn en ik hebben nog één bevalling gezien op de Matternity. Donderdag zijn we gaan zwemmen in Ho en ’s avonds hadden we een afscheidsfeestje voor de artsen, Charles en Georgia geregeld. Harold en Lissette (de twee Cubaanse artsen) zorgden voornamelijk voor de sfeer. Harold had gevraagd om discomuziek en dit werd volop gedraaid. Hij ging helemaal los in ons huisje. Het was geweldig om te zien. Niek filmde af en toe een stukje. Harold kreeg zelfs dokter Lassey mee op de dansvloer. Dokter Lartey vond het iets minder leuk om te dansen. Hij zei dat hij niet wist hoe hij moest dansen. We probeerden hem nog een beetje mee te krijgen, maar hij ging toch telkens weer zitten.
Uiteindelijk zette Niek een langzaam nummer op. Iedereen ging schuifelen. Dr. Lassey vroeg of ik met hem wilde dansen. Nou, vooruit dan maar. Een dans sla ik toch niet af. Hij heeft wel vijf keer op mijn tenen gestaan, maar ik heb me ook kapot gelachen. En Niek maar filmen! Uiteindelijk ging Niek met Lissette dansen en had iedereen een partner. Ja, de sfeer zat er goed in. Zelfs de watchman, die dienst had, heeft mee geschuifeld! Hierna hebben we nog wat Ghanese muziek gedraaid, maar toen kwam het feestje op zijn einde. De dokters gingen naar huis en ik ging slapen. We zeiden nog tegen elkaar dat we dit soort dingen eigenlijk eerder hadden moeten doen. Het is een goede teambuilding. Zo leer je iedereen goed kennen. Maar juist nu had het iets extra’s omdat het ons afscheidsfeestje was.

Vrijdagochtend hebben we onze koffers ingepakt. Ik heb meer dan de helft van mijn kleren weggegooid. Je zult wel denken: geef dat aan de mensen daar! Maar daar waren mijn kleren echt te slecht voor. Mijn onderlaken en dergelijke heb ik wel allemaal weggegeven. Alle souvenirs zo veilig mogelijk ingepakt zodat het allemaal heel thuis zou komen en toen wegen. Oei, het zou als het goed was allemaal nét mee mogen! Mijn backpack woog 19kg en mijn koffer 21kg. Maar klopte de weegschaal wel? Die weegschalen hier verschillen allemaal van elkaar. Op de ene weegschaal woog ik 58kg en op de andere 63kg! Tja, het blijft een gokje.

Zaterdag zijn we vroeg in de middag met de trotro naar Accra gereden. We kwamen rond half 6 ’s avonds aan op het vliegveld. We konden meteen onze koffers inchecken. Spannend! Maar gelukkig zat ik prima onder het gewicht. We hebben wat gegeten en toen was het al tijd om zelf in te checken en kort daarna konden we boarden. Ik had zin om naar huis te gaan. Ik vond het niet spannend en ik was ook nog niet zenuwachtig. Zo’n vlucht duurt weer 7 uur, die zenuwen komen tegen die tijd dat we geland zijn wel, dacht ik. In het vliegtuig heb ik een film gekeken en daarna probeerde ik te slapen. Maar ik was misselijk en we hadden redelijk wat turbulentie dus het duurde lang voor ik echt in slaap was gevallen. Na twee uur slapen gingen de lichten weer aan. Het zou nog maar een klein uurtje duren voor we gingen landen. We kregen een ontbijt, maar ik had helemaal geen trek. Ik was nog steeds misselijk. Pas toen we geland waren zakte mijn misselijkheid en kreeg ik zenuwen. Mijn koffers lagen als een van de eerste op de band en ik wachtte even tot de rest zijn koffers had. Toen namen we afscheid van elkaar. Als we straks door de gate zouden zijn, zou iedereen zijn eigen weg gaan. We zouden niet meer op elkaar hoeven wachten maar gewoon lekker met onze vrienden/familie naar huis gaan. Toen iedereen zijn koffers had wensten we elkaar succes en veel plezier. Ilse en ik liepen als eerste naar buiten. Ik hoorde meteen een groep gillen voor Ilse en ook een aantal mensen ‘Lieke!’ roepen. Recht voor mijn neus stonden papa en mama, Evi en Sjoerd. Ze hadden een spandoek vast met daarop ‘Welkom thuis Lieke!’. Ik reed mijn bagage naar hen toe en gaf ze een dikke knuffel. Papa schoot een aantal emotionele plaatjes. Toen ik ze allemaal een knuffel had gegeven zijn we rustig naar de auto gelopen. Het regende en was maar 9 graden in Nederland. Mama had een dik vest met extra sokken en een sjaal bij. Die heb ik maar goed omgedaan voor ik naar buiten ging.
Toen zijn we naar huis gereden. Ik kreeg in de auto al een heleboel vragen en ik heb ongeveer de hele terugweg zitten praten. Toen ik thuis kwam hebben we gezellig samen een stuk monchou-taart gegeten. Mijn favoriet: mama’s zelf gemaakte monchou-taart! Mijn bestelling was goed doorgekomen. ;) Ondertussen heb ik mijn koffers uitgepakt en de souvenirs die ik mee had genomen uitgedeeld. Ze waren er allemaal blij mee en dat vond ik fijn. Daarna heb ik mijn koffers op mijn kamer rustig uitgepakt, ben ik lekker lang in de douche gegaan en daarna nog even gaan slapen. Wat is een eigen bed toch fijn! Mama kwam om half 2 melden dat er worstenbroodjes opgewarmd waren! Lekker! Wat een verwennerij!

In de middag kwamen Eugene en Lilian langs en een aantal familieleden. In de avond kwamen de meiden van de Smeerkezen (onze carnavalsgroep). Erg leuk dat ze allemaal meteen langs kwamen! Ik heb wat foto’s laten zien en wat souvenirs. Het was druk, maar ik vond het een topdag! Super om iedereen weer te zien. Hierna lekker op tijd naar bed en ik heb héérlijk geslapen.

Inmiddels zijn we weer wat dagen verder. Veel mensen vragen aan mij of het erg dubbel voelt. Dat is zeker zo. Ik heb af en toe het gevoel alsof ik 3,5 maand in coma heb gelegen waardoor ik dus heel veel gemist heb. Daarnaast heb ik het gevoel alsof ik tijdens die coma een droom heb gehad waar iedereen vanaf weet en waar iedereen geïnteresseerd in is. Dat klinkt misschien raar, maar zo voelt het. Gelukkig heb ik veel foto’s gemaakt, verhalen geschreven op dit blog en andere tastbare dingen meegenomen. ;)

Morgen (vrijdag) geven we met z’n 6en een eindpresentatie over de stage op school. En volgende week heb ik mijn diploma-uitreiking.
Bedankt voor het lezen van mijn blog en de leuke reacties! Ik hoop dat het leuk was om te lezen! Ik vond het zelf erg leuk om bij te houden. Tot snel!
Liefs, Lieke