Deel1: De vulkanen van Arequipa
Blijf op de hoogte en volg Lieke
21 Maart 2015 | Peru, Arequipa
Hoi allemaal,
Daar ben ik weer. Ik heb de afgelopen dagen zoveel meegemaakt en zoveel gezien. Wat is Zuid Amerika een bijzonder continent, en bij deze voornamelijk Peru natuurlijk.
Na mijn lange (17 uur durende) busreis naar Arequipa (1000km ten zuide van Lima) waarbij ik door een paar honderd kilometer woestijn ben gereisd, kwam ik aan in een oude stad opgebouwd door de Spanjaarden. De stad wordt omringd door vulkanen, en is deels opgebouwd uit gesteente hiervan. Dit geeft de stad vele witte gebouwen. Arequipa wordt dan ook wel 'de witte stad' genoemd. De vulkanen rondom Arequipa slapen, werken niet meer maar rommelen nog zo af en toe; en dát mocht ik direct ervaren. Jawel ik was nog geen twee uur in Arequipa (uitspraak overigens Arekiepa) en alsof je op je centrifugerende wasmachine zit, zó begon álles te trillen. Nou moet je net mij hebben; ik ben geneigd naar het dichtst bijzijnde gebouw te rennen en me vast te klampen. Maar doordat de mensen om mij heen niet één keer opkeken (normaalste zaak van de wereld kennelijk) ben ik maar gewoon stil blijven staan. Uiteraard weten jullie hoe mijn gezichtsuitdrukking eruit moet hebben gezien, want ik was niet in staat om alles in de plooi te houden. ;)
Door de busreis was ik in één dag gestegen naar meer dan 2000m hoogte en had ik (door een nacht-vlucht en nacht-bus) super slecht geslapen, met als zeer logisch gevolg barstende koppijn en misselijkheid. Ik ben twee uur gaan liggen, heb gedouched en daarna toch wat eten naar binnen gepropt (zout en zoet is erg belangrijk bij hoogteziekte). Daarna heb ik een tocht gepland voor de komende twee dagen (donderdag en vrijdag). Om 21.00u lag ik in bed en om 2.45u ging de wekker. Om 3.00u zou ik namelijk worden opgehaald door de gids van de tocht richting Canyon del Colca.
Geslapen als een roosje! Hoofdpijn weg, misselijkheid weg. De reis kan echt beginnen! Eenmaal in het busje met nog ongeveer 10 anderen werd me verteld dat we naar de Canyon del Colca gingen, maar om die te bereiken moesten we een hoogvlakte van 5000m passeren. Hier gingen we stoppen voor extra uitleg etc etc. Mijn hart stond stil.. Wat?! Ik ben er twee dagen, mijn lichaam gaat 5000meter hoogte écht niet leuk vinden! De gids zei; "As you know, we are no dokters! You all are prepared; take the altitude-medicine and drink enough. Maybe we will stop if somebody wants some fresh air..."
Iedereen zat slaperig uit 't raam te kijken, maar ik was om 3.30u klaar wakker! Tabletten voor hoogteziekte? Nee die had ik niet bij me en daarbij wordt het consumeren daarvan sowieso afgeraden.
Twee uur later; "Everybody wake up! We are at the 5000m stop!" Ik schoot wakker. Geen hoofdpijn, beetje draaierig. Maar waarschijnlijk kwam dat laatste eerder door het rijgedrag van de chauffeur door de bergen. Ik pakte mijn tas en liep naar buiten; super koud! Ik keek om me heen en het uitzicht was werkelijk adembenemend. (Nu is het O2 gehalte op 5000m al behoorlijk laag...) We liepen naar een uitkijkpunt en mijn hart ging tekeer als het ritme waarop een wekker normaal gesproken afgaat. Dit komt duidelijk door de hoogte. Je bent geneigd alles op normaal tempo te doen; uit het busje springen, trappen lopen naar het uitzicht punt. Maar je hart maakt overuren met zo weinig O2 in je bloed.
Op het uitzichtpunt keek ik met open mond naar deze sprookjesachtige en tegelijkertijd ook angstaanjagende omgeving... Ik had er geen woorden voor! Op zo'n moment voel je je als mens ZO klein; die machtige vulkanen, die witte ijzige pieken, die kille hoogte en ook de leegte. Ik hoop dat ik het goed kan verwoorden. Je ziet een foto (als het lukt om hem te uploaden) maar stel je dan voor dat je rond kunt draaien en dit overal om je heen ziet. Stel je voor dat je (samen met 10 anderen bent) maar verder geen enkel levend wezen ziet. Dít zijn de momenten waarvoor ik op reis ga. Omdat dit er gewoon is op onze planeet. ;)
Na alles tot in details in me opgenomen te hebben, stapte ik weer in het busje en reden we door naar de Canyon waar we te voet verder zouden gaan. Maar aangezien dit al een lang stuk is, zal ik de rest morgen ochtend schrijven. ;)
Welterusten!
Daar ben ik weer. Ik heb de afgelopen dagen zoveel meegemaakt en zoveel gezien. Wat is Zuid Amerika een bijzonder continent, en bij deze voornamelijk Peru natuurlijk.
Na mijn lange (17 uur durende) busreis naar Arequipa (1000km ten zuide van Lima) waarbij ik door een paar honderd kilometer woestijn ben gereisd, kwam ik aan in een oude stad opgebouwd door de Spanjaarden. De stad wordt omringd door vulkanen, en is deels opgebouwd uit gesteente hiervan. Dit geeft de stad vele witte gebouwen. Arequipa wordt dan ook wel 'de witte stad' genoemd. De vulkanen rondom Arequipa slapen, werken niet meer maar rommelen nog zo af en toe; en dát mocht ik direct ervaren. Jawel ik was nog geen twee uur in Arequipa (uitspraak overigens Arekiepa) en alsof je op je centrifugerende wasmachine zit, zó begon álles te trillen. Nou moet je net mij hebben; ik ben geneigd naar het dichtst bijzijnde gebouw te rennen en me vast te klampen. Maar doordat de mensen om mij heen niet één keer opkeken (normaalste zaak van de wereld kennelijk) ben ik maar gewoon stil blijven staan. Uiteraard weten jullie hoe mijn gezichtsuitdrukking eruit moet hebben gezien, want ik was niet in staat om alles in de plooi te houden. ;)
Door de busreis was ik in één dag gestegen naar meer dan 2000m hoogte en had ik (door een nacht-vlucht en nacht-bus) super slecht geslapen, met als zeer logisch gevolg barstende koppijn en misselijkheid. Ik ben twee uur gaan liggen, heb gedouched en daarna toch wat eten naar binnen gepropt (zout en zoet is erg belangrijk bij hoogteziekte). Daarna heb ik een tocht gepland voor de komende twee dagen (donderdag en vrijdag). Om 21.00u lag ik in bed en om 2.45u ging de wekker. Om 3.00u zou ik namelijk worden opgehaald door de gids van de tocht richting Canyon del Colca.
Geslapen als een roosje! Hoofdpijn weg, misselijkheid weg. De reis kan echt beginnen! Eenmaal in het busje met nog ongeveer 10 anderen werd me verteld dat we naar de Canyon del Colca gingen, maar om die te bereiken moesten we een hoogvlakte van 5000m passeren. Hier gingen we stoppen voor extra uitleg etc etc. Mijn hart stond stil.. Wat?! Ik ben er twee dagen, mijn lichaam gaat 5000meter hoogte écht niet leuk vinden! De gids zei; "As you know, we are no dokters! You all are prepared; take the altitude-medicine and drink enough. Maybe we will stop if somebody wants some fresh air..."
Iedereen zat slaperig uit 't raam te kijken, maar ik was om 3.30u klaar wakker! Tabletten voor hoogteziekte? Nee die had ik niet bij me en daarbij wordt het consumeren daarvan sowieso afgeraden.
Twee uur later; "Everybody wake up! We are at the 5000m stop!" Ik schoot wakker. Geen hoofdpijn, beetje draaierig. Maar waarschijnlijk kwam dat laatste eerder door het rijgedrag van de chauffeur door de bergen. Ik pakte mijn tas en liep naar buiten; super koud! Ik keek om me heen en het uitzicht was werkelijk adembenemend. (Nu is het O2 gehalte op 5000m al behoorlijk laag...) We liepen naar een uitkijkpunt en mijn hart ging tekeer als het ritme waarop een wekker normaal gesproken afgaat. Dit komt duidelijk door de hoogte. Je bent geneigd alles op normaal tempo te doen; uit het busje springen, trappen lopen naar het uitzicht punt. Maar je hart maakt overuren met zo weinig O2 in je bloed.
Op het uitzichtpunt keek ik met open mond naar deze sprookjesachtige en tegelijkertijd ook angstaanjagende omgeving... Ik had er geen woorden voor! Op zo'n moment voel je je als mens ZO klein; die machtige vulkanen, die witte ijzige pieken, die kille hoogte en ook de leegte. Ik hoop dat ik het goed kan verwoorden. Je ziet een foto (als het lukt om hem te uploaden) maar stel je dan voor dat je rond kunt draaien en dit overal om je heen ziet. Stel je voor dat je (samen met 10 anderen bent) maar verder geen enkel levend wezen ziet. Dít zijn de momenten waarvoor ik op reis ga. Omdat dit er gewoon is op onze planeet. ;)
Na alles tot in details in me opgenomen te hebben, stapte ik weer in het busje en reden we door naar de Canyon waar we te voet verder zouden gaan. Maar aangezien dit al een lang stuk is, zal ik de rest morgen ochtend schrijven. ;)
Welterusten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
