Bolivia en het 'Eiland van de Zon'

Met pijn in mijn hart nam ik zaterdag afscheid van mijn mede-salkantay-trekkers. We hebben een week met elkaar opgetrokken en veel gedeeld, maar ieder gaat zo weer zijn eigen weg...
Ik zwaai ze uit wanneer ze de bus nemen richting Ica (in de buurt van Lima) en zoek vervolgens naar een busmaatschappij die mij naar Bolivia kan brengen. Ik loop van de ene busmaatschappij naar de andere. Iedereen zegt mij dat een bus naar Bolivia (en dus ook naar La Paz, waar ik naartoe wil) niet mogelijk is. Op den duur raak ik gefrustreerd. Waarom dan?! Daarvoor is mijn Spaans te slecht. Net wanneer mijn geduld op is en ik besef dat ik mijn reisplan radicaal moet omgooien spreekt een jongeman toch een beetje Engels; er zijn presidentsverkiezingen in Bolivia en dan zijn een hele rits aan dingen verboden gedurende het hele weekend. Hier komt de lijst waar ik tot dusver al ben achtergekomen:
- Er gaan geen bussen/vliegtuigen/boten, etc.
- Alcohol verkopen is verboden.
- Auto rijden of deze aan de straat parkeren is verboden (taxi's gaan dus ook niet).
- Alle reisorganisaties zijn gesloten.
- Ook veel winkeltjes zijn gesloten. (Gelukkig niet alle supermarktjes!)
Als toerist kom je dus niet ver tijdens presidentsverkiezingen in Bolivia..! ;) echter worden er hier en daar uitzonderingen gemaakt. En dus kon ik toch met een reisbus de grens over maar helaas niet tot La Paz. Copacabana werd de eindbestemming voor dit weekend. In plaats van een extra stad bezoeken in dit grote land wordt het nu het bezoeken van een eiland; namelijk Ilsa del Sol (Eiland van de Zon) gelegen in het Titicacameer (4000m hoogte).

Ik slaap super goed in de nachtbus (rit 12 uur) en kom rond 10.00u aan bij de grens. Nu blijkt Bolivia voor Amerikanen minder vriendelijk te zijn (die moeten extra betalen) en ook een jongen uit Mexico had problemen, maar ik kreeg netjes mijn stempels. De bus reed door naar Copacabana, waarvan ik had verwacht dat het een groot toeristisch oord te zijn. Niets is minder waar. Het is behoorlijk klein, heeft een mooie kerk die veel weg heeft van de paleizen uit Marokko qua tegeltjes/versiering en aangezien winkels en reisbureaus gesloten zijn straalt de 'stad' rust uit. Wat een tegenpool van het altijd bruisende Cusco!

Heerlijk, ook al voelt het wel een moment 'alleen' als ik aan mijn Salkantay-maatjes denk. Ik loop een terrasje op om even wat te drinken en om me heen te kijken, wanneer ik NL hoor. Ik draai me om en spreek ze aan. Binnen 10 minuten blijken er op DAT moment precies nóg drie Nlders hetzelfde terras op te lopen! Hoe toevallig is dat. (Misschien ook niet zo toevallig, want achteraf blijkt deze tent 'coffeeshop' te heten. Hahaha!)

We zitten een aantal uren met elkaar te kletsen en daarna splitst iedereen zich op. Ik spreek af met Marco om die avond te eten in een tentje dat goede Lasagne schijnt te maken (lang leve TripAdvisor). En jawel; wanneer we het tentje gevonden hebben komen we in een net, gezellig uitziend restaurant aan. Er wordt een kaars aangestoken en netjes gevraagd of we Engels of Spaans spreken. Wanneer de ober onze lasagne komt brengen zegt hij zelfs 'smakelijk eten'! Ook nemen we een lekkere fles rode wijn (ondanks president verkiezingen ;) ) uit Bolivia. Het was reuze lekker!! En een heus ijs-toetje met fruit! Marco vertelde veel over vrijwillers werk dat hij graag doet en ik over mijn reizen van de laatste jaren. Twee enthousiastelingen bij elkaar. :) (Overigens houd ook hij waarbenjij.nu bij (dereisvanmarco.waarbenjij.nu). )

De volgende ochtend neem ik de boot naar Isla del Sol. Het bootje is giga-gammel! De helft wordt acuut wagenziek. Gelukkig blijft mij dat tijdens deze twee uur durende tocht bespaard. Het Titicacameer is zó groot! Het lijkt een zee met forse golven. Indrukwekkend dat zoiets bestaat in de hoge bergen.

De omgeving is geweldig. Aangekomen op Isla del Sol is er ongeveer niks. Meer varkens en ezels dan inwoners, en met een volle boot toeristen ook meer toeristen dan varkens en ezels bij elkaar. Eén handje vol restaurantjes en hosteltjes; niet eens iedereen was snel genoeg voor een slaap plek! Het voelde voor mij als een vakantiedag in mijn vakantie; ik pakte m'n boek, kocht wat bananen en wandelde langs de heuvelige kust naar een relaxed plekje om te lezen. Wanneer de zon scheen was het ontzettend warm (je bent dicht bij de zon op 4000m) maar gaat deze weg door wolken is de wind super koud (je bent wel op 4000m! ;) ). Dat zie je ook om je heen; om het hooggelegen meer zie je bergen oprijzen van boven de 6000m met super veel sneeuw. Dit geeft een heel bijzonder effect! (Helaas moeten jullie wachten op de foto's, WiFi in Bolivia is verschrikkelijk slecht! Uploaden van foto's is onmogelijk.)

Inderdaad, het Eiland van de Zon is de moeite waard! Maar als ik dan in de bus naar La Paz zit, ben ik toch ook wel blij. Helaas is dat van korte duur.. Tijdens de rit moeten we een rivier oversteken. De bus gaat op een speciale bus-boot, en de passagiers moeten met een personen bootje naar de overkant. "Je grote backpack mag je gewoon in de bus laten liggen", zegt een mevrouw van de busmaatschappij. Wanneer het personenbootje echter zo goed en wel aan de overkant is, zie ik onze bus al wegrijden uit het station. Mét mijn backpack erin! Ik ben niet de enige die dit ziet, ook een ander meisje ziet onze bus vertrekken... In lichte paniek rennen we naar een tweede bus die ook naar La Paz gaat en stappen in. De hele rit (van enkele uren) houden we vol spanning de weg voor ons in de gaten, maar we zien onze bus niet meer.
Aangekomen in La Paz lopen we zenuwachtig alle haltes af; de bus staat er niet meer bij... Wij dus op naar het politiebureau. Deze nemen ons gelukkig erg serieus en gaan direct achter de busmaatschappij aan. Wat blijkt: er waren twee dezelfde bussen bij de oversteek van de rivier. Wij zagen hiervan ééntje vertrekken, maar dat was niet onze eigen bus. Die had zelfs een half uur naar ons gezocht en arriveerde daardoor pas later op het station van La Paz... Godzijdank wa alles dus terecht!
Xx

Ps; sorry voor lange verhaal! Volgende is korter, beloofd. ;)