Wli Falls en "de wil van God"

Hallo allemaal!

Hier weer een berichtje uit Ghana! Met mij gaat het prima. We zijn inmiddels al weer 2 en een halve week in Ghana. Voor mijn gevoel ben ik hier nog maar veel korter.
Veel mensen vragen aan mij of ik al aan de warmte gewend ben. Wennen aan de warmte doe ik volgens mij nooit, maar wennen aan transpireren wel. ;) Toen ik nog thuis was dacht ik dat de mensen hier tegen de warmte konden, maar Ghanezen transpireren evenveel als wij doen. Zo zijn er nog een aantal dingen die mij hier meteen opvielen. Het is net als op televisie: mensen lopen hier overal met zware bepakking op het hoofd. Ze kunnen hier gerust kilometers en uren mee lopen. Ook hierbij dacht ik dat het lichaam van een Ghanees hier tijdens de evolutie op gebouwd is. Niets is minder waar. In de consulting rooms in het ziekenhuis komen aan de lopende band mensen binnen die last hebben van hun nek, rug en benen. Ze hebben botontstekingen of botontkalking. De arts legde aan ons uit dat de oorzaak het dragen van zware dingen op het hoofd is. Leuke weetjes!

Vrijdag hadden we projectdag. We hebben wat ideeën op de tafel gegooid waaraan we de komende periode willen werken. Ook hebben we afgelopen stageweek opgelet waar we het geldbedrag, dat we hebben ingezameld, aan kunnen besteden. Al snel kwamen we tot de conclusie dat dat geld wel goed terecht komt! Er kan van alles beter hier! Denk maar aan de volgende dingen: matrassen (deze zijn erg slecht hier!!), brancard die hoog én laag kan (op facebook staat van de huidige een foto), aggregaat (voor de OK), etc. Natuurlijk zijn er nog veel meer ideeën! En dat alleen al voor de eerste stageweek. Na het wisselen van onze ideeën zijn we wat gaan chillen en voor ons zelf gaan doen. Ik wilde graag de handwas doen en douchen. Maar helaas deed het water het de hele dag niet… Tja, daar zijn we inmiddels aan gewend, ook al is het natuurlijk wel jammer dat de wc niet doorspoelt als er twee aan de diarree zijn. Gelukkig begon het in de middag hard te regenen, we hebben een grote bak buiten gezet en zo water kunnen opvangen.

Op zaterdag zijn we naar een grote waterval geweest, de hoogste van west Afrika. Eigenlijk zijn het twee watervallen, samen zijn ze 400 meter hoog! De watervallen heten de ‘Wli Falls’. We zijn ’s ochtends om 05.00 uur opgestaan en om 06.00 uur vertrokken. We zijn via Kpando naar Hohoe gegaan. Dit is een stad iets groter dan Kpando. Hoe noordelijker je gaat, hoe slechter de wegen. De weg naar Hohoe was voor de helft van de tijd zandweg met gaten. In Hohoe zijn we nogmaals overgestapt naar een trotro die naar de Wli Falls ging. Dit was geheel zandweg. Verschrikkelijk! Ik heb geen seconde gehad dat ik stil in de auto kon zitten. Hobbeldebobbel. We zongen nog: “een damespaard, een damespaard, een damespaard rijd zo. Een herenpaard een herenpaard een herenpaard rijd zo. Een boerenknol, een boerenknol, een boerenknol rijd zo. GAT IN DE WEG!!!!”
Erg toepasselijk.

Aangekomen bij het dorpje onder de Wli Falls waren er heel veel souvenir winkeltjes. Ik zag al winkeltjes met maskers, tassen, houten beeldjes, etc. Hier zouden we later eens goed gaan snuffelen, maar eerst wilden we naar de watervallen. Het zou ongeveer drie kwartier lopen zijn naar de onderste waterval. Om 09.15 uur zijn we gaan lopen. Midden door de jungle gingen we! Wauw, dit was een mooie wandeling! We hadden een gids die ons cacao planten liet zien en jonge ananasplanten. Hij vertelde hoe ze van cacao chocolade maken. Erg interessant!
We wandelden door de bergen en overal om ons heen was het knal groen. Het was precies de jungle als je bij jungleboek ziet, lianen en enorm grote bomen, enorme bladeren en alles was eigenlijk enorm. Ook heel veel enorme vlinders!
Na ruim een half uur pittig doorlopen en stukjes klauteren kwamen we bij de mooie waterval! Hij is erg dun maar wel enorm hoog! Wauw wat is het mooi om zo’n waterval te zien!! Ik was echt even helemaal van de wap. Zo mooi was de omgeving daar! Veel rotsen maar ook heel veel groen en een echt jungle-achtig gebergte! Dit soort natuur heb ik dus altijd al willen zien. En het mooiste vond ik nog dat er helemaal niemand was. Het is een toeristische plek. Maar er was helemaal niemand. Alleen wij met z’n 6en.
Hoppa, die kleren uit, bikini aan en het water in! Maar tjonge wat was dat water koud! Toch zijn we met z’n allen verder het water in gegaan. Het was niet diep. Het kwam bijna tot je heupen. We zijn doorgelopen tot we onder de waterval stonden. Al onze ruggen waren rood van de harde stralen. Ik was echt trots dat ik daar zo stond, onder die waterval. We zijn daarna lekker op onze handdoek gaan liggen in de zon. MP3 erbij en lekker muziek luisteren.

Na twee uur chillen zijn we weer terug gelopen naar het dorpje. Daar hebben we de souvenir winkeltjes bekeken. Ik zag twee hele mooie maskertjes die ik erg mooi bij elkaar vond passen. Deze heb ik gekocht. Ook heb ik nog een kleinigheidje voor thuis gekocht.

Toen we terug kwamen heb ik gekookt. De mensen die mij goed kennen snappen wel dat dit een mijlpaal is. ;) Jaja, ik heb gewoon alleen gekookt voor de andere vijf! En raad eens wat ik gekookt heb: rijst met witte bonen in tomatensaus en een eitje op brood. Niet heel erg moeilijk dus. Maar het smaakte prima!

Zondag hebben we nog een dag rustig aan gedaan. Het is me toen gelukt om een aantal foto’s op facebook te zetten. ’s Avonds hebben we geprobeerd frietjes te maken van jam. Jam is een enorme aardappel, alleen dan nog iets droger. Gebakken is het heel lekker en nu hadden we het in kleine reepjes gesneden om te frituren. Het smaakte niet als friet, maar met mayonaise en ketchup is alles te eten! ;) Het was voor herhaling vatbaar.

Maandag
Vandaag was het weer tijd voor een tweede stageweek! Ik had er wel zin in en was benieuwd wat we deze week allemaal zouden beleven. Helaas was er deze dag helemaal niks te doen. In de ochtend zijn we bij de bloeddrukmeter tafel gaan zitten. In het eerste uur kwamen er maar ongeveer vijf patiënten binnen. De ene collega las een boek en de andere collega sliep op de tafel. Ik begon op een gegeven moment ook langzaam te gapen… Van niets doen word je gewoon moe!
Langzaam werd het iets drukker. Niek heeft wat prescription forms geschreven en ik heb de namen van de patiënten in een boek geschreven. We zijn maar naar het laboratorium gelopen. Hier staat één microscoop. Wij wilden wel eens wat ziektes bekijken door die microscoop! Malaria of tuberculose ofzo! Maar helaas, hij had nog geen malaria vandaag. Wel kon hij een plaatje met rode bloedcellen laten zien. Dit was ook leuk om te zien. Door zo’n microscoop zijn ze trouwens niet rood, maar het is wel gaaf om zo duidelijk die vorm van de rode bloedcel door de microscoop te zien!
We zijn hierna maar naar de consulting room gegaan bij de Cubaanse artsen. Maar mijn concentratie was er niet bij vandaag. Na iedere patiënt heb ik onbewust op de klok gekeken… En als je nagaat dat iedere patiënt ongeveer twee minuten binnen is, heb ik heeeel vaak op de klok gekeken.

Je begrijpt dus wel dat het een erg vermoeide dag was!! Tot 12.00 uur althans. We zijn toen pauze gaan houden en na de pauze had de laborant een plaatje met tuberculose én een plaatje met malaria parasieten! Dit vond ik erg gaaf om te zien.
Toen ineens hoorde we iemand gillen. Wij, als echte ramptoeristen, wilden natuurlijk wel zien wat er aan de hand was. Er stond een mevrouw met beiden handen in de lucht te huilen en te roepen. Toen we aan een collega vroegen wat er aan de hand was bleek haar dochter te zijn overleden. Waaraan wisten ze niet, ze was net binnen gebracht. Twintig jaar oud... We zijn naar het meisje gegaan. Het was best schokkend om het meisje dood op het bed te zien liggen. Ze was zo jong! Er was niets aan haar lichaam te zien. Ze was bijvoorbeeld helemaal niet vermagerd maar zag er juist hartstikke gezond uit! Niek voelde aan haar been, het was nog warm. Hij zei meteen: waarom reanimeren ze haar niet! Dit hebben we gevraagd aan de zuster. Ze antwoorde: ‘het is de wil van God’. Ook op de vraag of er obductie gedaan zou worden werd geantwoord: ‘daar heeft de familie geen geld voor. Het is de wil van God’. Jeetje, wat een k*t antwoord! Ik heb die zin wel 10 keer gehoord! In NL haal je alles uit de kast om iemand in leven te houden. En is iemand dan met vage klachten overleden dan doe je obductie! Mensen hier nemen zo snel genoegen met het overlijden van iemand om het ‘de wil van God’ is. Geloven in God of iets dergelijks vind ik prima, maar het leek wel of de familie en verpleegkundigen gehypnotiseerd waren… Al snel kwam de brancard. Daar werd ze ruw op gelegd. Toen haar hoofd gedraaid werd kwam er een witachtige substantie uit haar neusgaten lopen. Er werd een doek over haar hoofd gegooid en verder werd hier niets mee gedaan. Ze is door de wachtruimte naar het mortuarium gereden. Vervolgens kwam de familie met een simpele trotro. De achterbank werd plat gedaan en er ging iemand even met een bezem doorheen. Niek en ik hebben niet gezien dat het meisje achterin gelegd werd, maar op die manier is ze wel naar huis vervoerd. Ze hebben haar van te voren niet gewassen of haar gezicht schoon gemaakt. ‘Dit doet de familie zelf wel’, zeiden ze.

Tja, zo’n saaie dag met zo’n schokkend einde. Niek was er ook even helemaal kapot van. We hebben het er samen tot ’s avonds na het eten en de afwas over gehad. Wat zouden ze er hier van gevonden hebben als we waren begonnen met reanimeren..?

Dinsdag
Vandaag hadden we een leuke werkdag. Ik had ten eerste heel goed geslapen en daardoor lekker uitgerust. Toen we op de afdeling kwamen lag alles op z’n dooie gat. Langzaam druppelde de eerste patiënten binnen en legde ze hun dossiers op een steeds groter wordende stapel. Niek en ik zijn maar aan het werk gegaan. Ik ben prescription forms gaan schrijven en Niek heeft het gewicht en de temperatuur opgenomen. Zo werkte we beiden één voor één de dossiers van de stapel af. Langzaam ontstond er op het bureau een grote stapel dossiers van mensen waarvan de bloeddruk nog gemeten moest worden. Het duurde even, maar toen kwamen onze collega’s erachter dat ze aan het werk moesten! Haha! Maar ik vond dat ze er een best redelijk tempo in hadden zitten. Het liep allemaal vrij vlekkeloos. Niek en ik vonden het wel leuk om te zien dat wij vandaag onze collega’s aan het werk gezet hadden.
Aan het eind van de ochtend kwamen er een aantal patiënten voor intramusculaire medicatie. Niek en ik hebben meteen gevraagd of wij de patiënten mochten prikken. Beide hebben we ongeveer drie keer mogen spuiten! We hebben foto’s van elkaar gemaakt om te gebruiken in onze presentatie over drie maanden op school. Het is natuurlijk wel erg leuk als je van dit soort handelingen een aantal foto’s kunt laten zien! Het was ook erg leuk om te doen!

Dit was het weer tot zo ver! Jullie zijn helemaal op de hoogte! ;)
Bedankt voor het lezen. De groetjes uit Ghana!