Geen stroom, geen water en geen chocolade!!!

Hier is het tweede deel van de eerste werkweek. De eerste twee dagen heb ik al erg veel gezien in het ziekenhuis. Dingen die ik best wel heftig vond. Woensdag en donderdag hadden we nog twee werkdagen op de OPD. Deze dagen zijn ook zeker niet saai geweest. Maar nu heb ik vooral ook hele leuke dingen mogen meemaken!

Zo hebben we woensdag in de ochtend nogmaals een keizersnede mogen zien. Ditmaal van een tweeling! Ghanezen zijn over het algemeen niet zo’n grote mensen. Ook deze mevrouw was niet erg groot, maar haar buik was wel enorm! Tijdens het zetten van de ruggenprik kon ze haar rug niet helemaal bol doen omdat haar buik in de weg zat. En toen ze daarna weer ging liggen stak haar buik echt heel grappig in de lucht. Je zag zelfs dat de baby in haar buik af en toe aan het bewegen was! Regelmatig zag je dat er van de binnenkant naar buiten geduwd werd. De buik van de vrouw bewoog continu.
Ze maakte de vrouw eerst goed schoon. Wel tien keer zijn ze met jodium en een soort afwasmiddel over haar buik gegaan om te ontsmetten. Dat doen die Ghanezen dan weer goed! Maar als ze eenmaal met de operatie begonnen zijn gaan ze, i.p.v. met steriele doekjes, met een soort handdoek al het bloed wegvegen dat vrijkomt. Dat was dan weer minder. Toen ze door de huid en de spierlaag waren kwam er ineens een golf doorzichtig vocht naar buiten. Dit was het vruchtwater. Erg mooi om te zien vond ik. En toen gingen de artsen ineens als gekken met hun hand in de baarmoeder naar de kinderen graaien. Dat duurde voor mijn gevoel heel lang. En ik dacht ook even dat het gat dat ze gemaakt hadden te klein was. Maar toen kwam toch echt het eerste hoofdje naar buiten. De huidskleur van de baby leek wel blank! Ze hebben haar meteen op een karretje gelegd, bij de beentjes opgetild en geslagen zodat het ging huilen. Dat was een goed teken. Ondertussen gingen de artsen verder met het halen van het tweede kindje. En jahoor, toen viel de stroom uit… De airco deed het niet en in de kamer werd het al snel erg warm. De lampen en de bloedafzuiger deden het ook niet. Toch was het tweede kindje ook zo geboren. De artsen begonnen met het schoonmaken van de baarmoeder van de moeder.
Ondertussen gingen een paar verpleegkundige in de weer met het tweede kindje. Helaas was het hier minder goed mee. Het wilde niet huilen… Ze hebben haar moeten reanimeren. Dit heb ik niet zo heel goed gezien. Wat ik wel zag was dat de moeder enorm veel bloed was verloren!! Ze konden ook niet goed zien waar ze bloed verloor doordat de bloedafzuiger het niet deed. Ook was de lamp nog niet aan. De arts riep nog: ‘het word hier veel te warm!’. Ze gaven de moeder een zak bloed bij. Het tweede kindje werd nog even gereanimeerd. Uiteindelijk heeft de verpleegkundige het kindje gered! De moeder is dicht gemaakt en naar de verpleegafdeling gebracht.

De stroom leek wel een stoplicht. Dan deed hij het weer wel, dan weer niet. Terug op de afdeling OPD deed de stroom het weer niet. De waaiers dus ook niet. De hitte was echt verschrikkelijk. En dan heb je ook nog zo’n warm groen jurkje met mouwtjes aan… Gelukkig waren wij weer om 14.00 uur klaar met werken. Toen we in ons huisje kwamen hadden we ook geen water… De wc konden we niet doorspoelen, je kon niet douchen, en ga zo maar even door!
Maar dit duurde telkens maar een half uurtje. Echter vanaf 19.00 uur viel de stroom weer uit. Omdat het om half 7 ongeveer donker wordt zaten we in het pik donker met z’n allen op de bank. We hebben gezellig kaarsjes aangestoken en zijn prisonbreak gaan kijken. Na twee afleveringen van prisonbreak waren de batterijen van twee laptops leeg. Nog één aflevering van prisonbreak hebben we kunnen kijken voor al onze laptops leeg waren. Het water dat in de koelkast lag was ook niet echt heel koud meer aangezien de koelkast het niet deed. En ineens voelde Carlijn iets over haar been lopen. Het was een spin. Tja, we zijn toen maar gaan slapen. Dat viel ook niet mee zonder frisse lucht van een waaier. Het was de eerste nacht hier dat ik echt heel slecht geslapen heb. Ik had gedroomd dat we op de terugweg van schiphol naar huis langs de Mc Donalds zouden rijden omdat ik wel een hamburger lustte. Maar er waren allemaal grote spinnen…

Donderdag, 22 maart
De volgende dag was deed het water en de elektriciteit het weer gewoon! Niek en ik hebben in de ochtend weer bij de Cubaanse dokters gezeten. Dit was erg interessant! Ik mocht mee kijken bij twee baarmoeder echo’s. Niet van zwangere vrouwen, maar van vrouwen die vleesbomen of iets dergelijks hadden. Ik kon niet zo veel uit die echo opmaken. Maar toen Lissette het me uitlegde zag ik wel de eileiders enzo. Dat was wel mooi om te zien! Ik zag één echo van een gezonde baarmoeder en eentje van een baarmoeder met vleesbomen.
Rond de middag was er een liesbreukoperatie gepland. Wij mochten natuurlijk weer allemaal meekijken! Erg interessant! De man lag al te slapen toen wij binnenkwamen. Hij was niet helemaal onder narcose want hij snurkte, maar de anesthesist zei dat hij onder toezicht ofzo was. Ik snapte er niet veel van. Tijdens de operatie hebben we veel gevraagd: “Wat is dat?”, en “Waarom doe je dat?”. Ik heb zelfs de hele operatie kunnen staan en hoefde niet één keer te gaan zitten omdat ik misselijk werd. Ik heb veel van deze operatie geleerd.
Halverwege de operatie zette de anesthesist (Harold) muziek aan. Willemijn en ik hebben daar nog op staan te dansen. Het was echt heel grappig. Wat hier allemaal kan tijdens een operatie!

Na de operatie zijn we nog even terug gegaan naar de afdeling. Wat mij opviel van deze vier dagen stage is dat sommige artsen het moeilijk vinden een goede diagnose te stellen bij patiënten. Sommige artsen kennen maar een aantal ziektes en heeft een patiënt één van die symptomen is het meteen malaria of abdominal pain. Die laatste is ook wel de leukste diagnose die we wel honderd keer zijn tegen gekomen deze week is: abdominal pain (pijn in de buik). In Nederland zouden ze zeggen dat dat een symptoom was en dat je verder moet zoeken naar de oorzaak, oftewel de diagnose. Waardoor wordt buikpijn veroorzaakt? Hier is abdominal pain echter een diagnose. “Heeft u buikpijn? Dan hebt u de ziekte pijn in de buik!” Er sterven in dit ziekenhuis mensen met dit soort vage diagnoses!
Is het oogwit van iemand geel dan leggen ze deze persoon onder een black light lamp. En als je dan aan ze vraagt of dit echt werkt zeggen ze zelf van niet. Tja… wat kan ik er nog meer zeggen…

Wat ik trouwens ook heel graag nog even wil zeggen is dat ik hollandse kaas erg mis en chocolade ook!! We hebben laatst een pak koekjes gehaald. Deze koekjes hadden we thuis ook wel eens maar ik vond ze niet echt mijn favoriet. Nu ben ik bijna 2 weken in Ghana en je wilt niet weten hoe lekker die koekjes nu al smaakten!! Mam, als ik thuis kom wil ik ’s avonds graag pizza, pannenkoeken of lasagna eten en jou eigen gemaakte kwarktaart!! ;)

En nogmaals: de groetjes uit Ghana!