Maranatha: het paradijs

Hallo allemaal!
Hier weer een nieuw berichtje uit Ghana. Inmiddels ben ik alweer een maand van huis. Als ik zo terug kijk gaat de tijd vliegensvlug. Wat hebben we toch al veel gedaan! Als ik de titels van de verhaaltjes op mijn blog lees denk ik bij sommige stukken nu al: ‘owja, dat hebben we ook nog gedaan!'. Het is maar goed dat ik alles telkens beschrijf, zo hoop ik niets te vergeten!
Ik merk dat ik me al goed thuis voel in ons huisje in Anfoega. Ik ben ingesteld op het klimaat en ook al beter ingeburgerd in de cultuur. Ghanezen raken je bijvoorbeeld continue aan. En aangezien ik niet zo’n aanrakerig type ben, voelde ik me daar niet echt prettig bij in de eerste weken. Ze zijn heel uitbundig, tegen het neppe aan soms en roepen telkens je naam als ze je zien. Tegenwoordig roep ik dan uitbundig ‘Samuel’ terug, wat de Ghanezen helemaal geweldig vinden! Kinderen blijven vragen wat die bruine pukkeltjes op je huid zijn (moedervlekken, leg dat maar eens uit in het Engels: motherpoints). Ze vinden ons geweldig en zoals ik al vaker geschreven heb voel ik me soms net een beroemdheid. Kom je binnen staan ze meteen op uit hun stoel zodat jij kunt zitten en zijn er geen stoelen halen ze die wel. Ga je dan niet meteen zitten toon je geen respect.
Het waren juist de kleinste dingen waar ik zo aan heb moeten wennen. Maar inmiddels vallen deze verschillen me niet meer echt op. Ja, ik ben blij dat ik over de cultuurshock heen ben en dat alles iets normaler voor me is geworden. Ik schrik minder snel van dingen waarvan ik in de eerste weken erg schrok. En je zult het niet geloven, maar mijn geduld is ook enorm toegenomen. Dit weekend sloeg namelijk echt ALLES!

We zijn dit weekend naar Maranatha gegaan. Daar gaat in principe iedereen naartoe. Het is een strand naast Ada Foah (daar zitten ook studenten van mijn opleiding). Iedereen noemt het ‘het paradijs’. Daar wilden wij dus ook wel naartoe! Om 06.30 uur zijn we naar Kpando gereisd. Daar hebben we een chille bus mét airco genomen richting Accra. Accra was, zoals normaal, de chaos himself. Ik raak op zo’n moment gewoon in trance van alle indrukken. Zat een beetje uit het raam te gapen toen er ineens een gezicht, waar ik naar aan het staren was, vroeg of ik misschien horloges wilde kopen. ‘No thank you’. Er gebeurt zoveel op zo’n station in Accra, overal muziek, overal mensen… Accra is echt iets te veel van het goede voor mij.
Gelukkig kon Niek wél nadenken en hij heeft ons door de chaos naar een trotro richting Ada Foah geloodst. Eenmaal in de trotro ben ik in slaap gevallen. Toen ik wakker werd scheen de trotro met stukken al even langs de kant van de weg te staan. Er was een andere trotro aangekomen en iedereen moest verhuizen. Fijn dat ze me even wakker maakten. ;)
Bijna aangekomen in Ada Foah worden we aangehouden door iemand van de politie. Hij keek eens door het raampje en zei dat we geld moesten betalen. ‘Excuse me, but we already paid de trotro’. (in ons beste Engels). ‘Nee’, zei de man, ‘white people moeten altijd entree betalen als ze naar Ada Foah willen’. Sorry, maar dit moet je eens in NL zeggen tegen iemand met een bruine huidskleur: ‘zwarte betalen op de weg naar Valkenswaard een 1 euro per man, betaal je niet mag je Valkenswaard niet in’! Hahaha, dat zou het nieuws halen!
Ach, we hebben uiteindelijk moeten betalen anders mocht de trotro niet verder. In Ada Foah werden we naar een bootje geloodst. Het ging van kwaad tot erger: chille bus met airco, simpele trotro, houten bootje zonder motor, en we waren nog niet in Maranatha… Maar wat was de reis met dat bootje mooi! Om ons heen strand met allemaal palmbomen. Het leek wel het paradijs! Het leek wel of ik met zo’n boot tussen eilanden van Expeditie Robinson voer! Helaas duurde dat paradijs maar kort. Eerst passeerden we luxe resorts met harde muziek. Mensen hier hadden luxe boten voor hun huis, waterscooters, gigantische kasten van huizen! Wat een luxe! Toen passeerden we een muur en daar bevond zich een krottenwijk. Zo erg had ik nog niet in Ghana gezien. En ook niet zo schokkend. Letterlijk een muur en dus een paar meter tussen ongelofelijk rijk en de armste mensen die er op de wereld zijn. Mensen die NIKS hebben, die zich wassen in de volta, kinderen met gescheurde kleding. Enorm veel troep, erg vervuild overal! Huisjes van palmboombladeren waar je, als het regent, bijlange na niet in droog blijft. Ik kan het gewoon niet allemaal beschrijven. Zo indrukwekkend!

Op een gegeven moment werd het strand dunner en toen gingen we weer aan land. Het zag er gezellig uit: tafeltjes met een parasol erboven van palmbladeren. Een barretje met lekkere gekoelde drankjes en gezellige muziek. En dan de bekende hutjes met deuren in de kleur van vlaggen van verschillende landen. Aan de ene kant van het langwerpige strand lag de zee. Aan de andere kant, waar we met het bootje waren aangekomen, lag de uitmonding van de Volta. Toen ik dit zo zag dacht ik echt dat ik in het paradijs aangekomen was. Wauw, dit kon toch niet meer stuk!! Helaas, alles kan kapot… We hadden twee hutjes gereserveerd maar de reservering was niet goed gegaan. Na ruim 7 uur reizen kregen we te horen dat het ‘hotel’ vol zat… We werden bij de buren ondergebracht, deze hadden precies dezelfde huisjes. Prima, 300 meter verderop hadden we dan toch een slaapplek. We splitsten ons op en sleepten onze spullen de twee huisjes in. Daarna zijn we wat gaan eten. ’s Avonds kwam er een clubje Ghanezen trommelen. Hierom stond Maranatha bekend. Maar omdat het Pasen was waren er een aantal dansers en muzikanten weg. Het was leuk om te zien.

Toen we later gingen slapen kwamen we erachter dat er op het matras van Sofie en Carlijn allemaal wormen lagen. Ik had mijn klamboe al hangen, dus er zaten er bij mij geen. Carlijn kon niet slapen tussen de wormen en kwam bij mij liggen. Sofie veegde de wormen weg en sliep toch in het bed. Toen wij een uur in bed lagen hoorde we ineens gegil in het huisje naast ons. Daar sliepen Niek, Ilse en Willemijn. ‘Een slang, Niek, een slang!!!’ Ik zei nog tegen Carlijn: ‘wat hebben ze in hun huisje?’. Maar binnen enkele seconden stonden ze voor ons huisje te schreeuwen: ‘Een slang, er zit een slang in ons huisje!! ………’ En we kregen het hele verhaal te horen.
Ze lagen al lekker onder de klamboe toen ze met een zaklamp aan het spelen waren. Ineens vroeg Willemijn aan Ilse of ze nog eens wilde schijnen naar de balk recht boven hun hoofd. Het leek in het begin op eieren, maar ineens zag Willemijn het hoofd van de slang.
Niek lag natuurlijk te slapen maar was zo wakker. Hij wist aan de kleur te zien dat het een Python was. Nog vóór Willemijn en Ilse twee keer geschreeuwd hadden stonden er mannen van de camping voor hun huisje. Ze hebben de slang met een schop dood geslagen. Wat een ongedierte hier…!

Gelukkig heb ik toch nog redelijk geslapen. Toen we de volgende morgen opstonden genoot ik weer van het uitzicht en de omgeving. Wauw wat was het hier mooi! We bestelden ons ontbijt om 08.00 uur. Om 09.30 uur stond het pas op de tafel. Ik had zo’n honger inmiddels! Maar erg veel eten lag er niet op mijn bord. Ik had een pannenkoek besteld, net als de rest. Maar dit was letterlijk een kleine, opgerolde pannenkoek. Als enige had ik thee bij mijn ontbijt en geen sinaasappelsap. Dit was ook een goede zet. Toen Ilse en Willemijn de sinaasappelsap bijna op hadden kwam Carlijn erachter dat er allemaal wormpjes in de sinaasappelsap zat. Niek en Sofie hadden nog niet zo veel gedronken, maar Ilse en Willemijn gingen bijna over hun nek toen ze de wormpjes in Carlijns glas zagen zwemmen. Zij hadden hun glas al bijna leeg. Ongelofelijk dit! Mijn mond viel echt open! We hebben vanaf toen alleen maar dranken in een fles besteld. Langzaam aan begon voor mij dat paradijs een beetje als een hel te voelen. Ik ben maar wat gaan lezen in mijn bikini in een hangmat.

Om 12.00 uur hebben we onze lunch maar besteld. We hadden nog geen honger, maar vóór het eten voor je neus staat zijn we toch wel weer een uur verder. Helaas, om 13.30 uur had ik honger, maar er stond nog geen eten voor mijn neus! Lekker op hun gemak kwamen ze om 15.15 uur met onze lunch aan! Ik had een sandwich besteld: gewoon brood met kip. Na eerst het eten eens goed geïnspecteerd te hebben, heb ik toch smakelijk kunnen eten. Daarna werd het wat bewolkt en werd het weer leeg op het strand. Om 17.00 uur zijn we ons gaan omkleden en hebben we ons avondeten besteld. Het leek wel of onze hele dag om eten draaide. Verschrikkelijk! Ja, om 17.30 uur besteld is om 20.00 uur voor je neus! Dat viel dus nog mee. We hadden nog geluk, onze buurtafel had om 16.00 uur besteld en had zijn eten nog niet. Toen onze buikjes uiteindelijk vol waren en we gingen slapen schoten er op het strand allemaal beesten voor onze voeten weg. Het waren krabjes en salamanders en spinnetjes. We hebben ons hutje geïnspecteerd op slangen. Gelukkig hadden we die geen. Toen we wilden slapen zagen we dat het bed van Sofie nogmaals helemaal onder de wormpjes zat. Maar nu had ze haar klamboe er de hele dag overheen hangen! We zagen dat er een scheur in het matras zat en dat de beestjes daaruit kwamen. Maar Sofie legde haar handdoek over de beestjes heen en ging toch gewoon slapen in haar eigen bed. Respect voor die meid! Ik had daar toch niet meer durven slapen!

Die nacht sliep ik erg slecht. Ik droomde niet zo zeer, maar voelde me echt vies. Heel het bed vol zand, continue dacht ik dat er beestjes over me heen liepen en wat voor enge beesten er wel niet boven mijn klamboe zouden hangen… Ja dit was duidelijk de hel in het paradijs…

Toen we de volgende ochtend opstonden stond ons weer een lange reisdag te wachten. Geen probleem, ik wilde wel naar huis! Iedereen was deze ochtend aan de schijterij… Dit kwam waarschijnlijk door het eten. Met de boot terug naar Ada Foah. Weer vond ik het indrukwekkend om te zien dat rijk en arm zo dicht op elkaar leefden met alleen een halfhoge muur om die twee te scheiden. In Accra Shopping Mall hebben we even wat voedsel ingeslagen en wat kwamen we daar tegen: chocolade paaseitjes! Toen ik die eentje at knepen mijn speekselklieren enorm samen. Die waren deze smaak duidelijk niet meer gewend! Maar ow wat was dat lekker!! Ik kwam ook Werthers Originals tegen. Jessica, je snapt wel dat ik die meteen ingeslagen heb! En ik moest meteen aan Corsica denken. ;)
De Shopping Mall is een overdekt winkelcentrum zoals wij dat in onze westerse steden kennen. Toen ik vanuit Maranatha binnen een paar uur in dit ‘rijke’ winkelcentrum liep voelde ik me even helemaal thuis! Dat vond ik echt even heerlijk om gewoon in een supermarkt te lopen.

We zijn daarna naar een trotro station gegaan van waaruit trotros naar Kpando gingen. Omdat Ghanezen wachten tot de trotro helemaal vol is voor ze vertrekken duurde het maar liefst 2,5 uur vóór hij aanreed. En dan dus nog 4 uur rijden naar Anfoega, ons dorpje. Dat was een lange rit! Maar ik had geduld. Ik was blij toen ik thuis was. Meteen een douche genomen en mijn haren lekker gewassen. Pas toen voelde ik me weer helemaal schoon. ;)

Het was een avontuur! Van de buitenkant een paradijs: ik heb ook hele mooie foto’s kunnen maken! Maar toen ik er eenmaal een dag was noemde ik het liever de hel… ;)

Groetjes uit Ghana!
Lieke