Appeltaart en Tiramisu

Hallo allemaal,
Daar ben ik weer met een nieuw verhaal over het afgelopen weekend. Het was een topweekend. We zijn weer een reisje gaan maken. Dit weekend wilden we in de buurt van Ada Foah gaan kanovaren. We zijn vrijdag vroeg in de ochtend vertrokken naar Accra. Hier hebben we eerst een bezoekje aan de immigratie gebracht. Een aantal weken geleden hebben we ons paspoort ingeleverd om ons visum te verlengen. Deze zou nu klaar zijn en we konden hem ophalen. Het verliep vrij vlot. De broer van Mawutor (onze begeleidster) werkt bij de immigratie en hij kwam meteen naar ons toe met de paspoorten. Iedereen kreeg zijn eigen paspoort, behalve ik. Ik kreeg het paspoort van een ander meisje. Erg vervelend. Ik had al verhalen gehoord dat het allemaal niet soepel verliep. Maar je hoopt toch dat het allemaal goed gaat. Helaas, hij wist zo snel niet waar mijn paspoort was en hij dacht dat het nog niet klaar was. Volgend weekend moesten we maar terug komen… De rest had wel zijn eigen paspoort, maar het visum was maar voor één maand verlengd. Ook erg raar want we hadden voor twee maanden betaald. We verlieten de immigratie dus zonder paspoorten…

Hierna zijn we doorgereisd naar Akatsi. Hier hadden we een hotel geboekt. Het is een klein dorpje in de buurt van Xavi waar we morgen de kanotocht zouden maken. In Akatsi hebben we wat gegeten en zijn vroeg naar onze kamers gegaan. Het was een goedkoop maar vrij luxe hotel! Zo hadden we airco, en een boiler. Maar toch hadden we geen warm water… Ik sliep met Ilse op één kamer. We zetten de airco op 27 graden. Je verklaart ons vast voor gek, maar we zijn inmiddels zo goed ingeburgerd dat we het ’s nachts anders veel te koud hebben! Daarna hebben we nog lekker gekletst, over alles en niks. Om half 1 zijn we maar gaan slapen.

Toen we zaterdag wakker werden hebben we onze tassen ingepakt en zijn we naar Xavi vertrokken. We reden met een taxi over rode zandpaden en langs huisjes die in de middle of nowhere stonden. Overal hoorden we ‘Javoeh! Javoeh!’ Ik weet niet hoe je het precies schrijft, maar het betekent ‘blanke’. Niet alleen kinderen riepen dit, maar ook volwassenen. Bij kinderen vind ik het nog wel grappig en ik zwaai vrolijk terug, maar op een gegeven moment word het erg irritant. We kwamen geen andere blanken tegen en concludeerden dat ze die hier zoiezo maar weinig zouden zien. Maar ineens zagen we een paar honderd meter voor ons een blanke man lopen. Langzaam reden we, over het hobbeldebobbel pad, in de richting van deze man. Hij was spierwit, zelfs niet gebruind door de zon. Ook zijn haar was enorm blond en het was kroeshaar. Hij had dikke lippen, een dikke neus en een vrij groot hoofd. Het was een albino-neger! Heel apart om te zien vond ik! Ik had ook meteen een beetje medelijden met deze man. Hij valt natuurlijk enorm op. Daarnaast had hij op zijn gezicht een paar rare vlekken. Je zult wel snappen dat een albino een probleem heeft in Afrika met deze zon en hitte. Een huid zonder pigment kan zich niet verdedigen tegen zoveel UV straling, met het gevolg dat huidkanker op de loer ligt. En daar leken deze plekken wel op. Ja, ik vond het echt heel apart om te zien!

Een half uur later kwamen we in het dorpje Xavi aan. We liepen met de gids in de richting van een rivier en stapten daar in een kano. Er waren hele mooie vogels te zien langs de waterkant. Fel blauwe, gele en rode vogels. Maar ook grote bruine vogels met hele mooie gekleurde vleugels. Ik heb verder geen verstand van vogels, maar ik heb wel een aantal mooie foto’s kunnen maken. Onderweg zagen we veel Ghanezen met netten op hun kano staan. Ze waren vis aan het vangen. Mooi om die bedrijvigheid te zien. Heerlijk zo’n zonnige ochtend en dan lekker dobberen op het water. Gewoon niks doen en om je heen kijken.

Na 1,5 uur liep de kanotocht op zijn eind. Dat was ook geen probleem, want in zo’n houten kano krijg je heel erg last van je zitbotjes! We zijn terug naar de receptie gelopen. Toen we daar aankwamen begon het enorm te waaien. Het zand stoof op en het leek wel of we in een storm terecht waren gekomen! Toen begon het te regenen. Steeds harder en uiteindelijk ook te onweren. We hebben een pak koekjes gekocht en deze koekjes op brood gedaan aangezien we geen beleg konden kopen in dit dorpje. Het had wel iets om onder een afdakje brood met koekjes te eten. Dat doen we bij de JNM ook wel eens. Bijvoorbeeld op wadkamp als we naar de bosplaat fietsen. Dan neem ik altijd speculaas mee om op brood te doen.

Toen de regen minder werd zijn we met de taxi terug naar Akatsi gegaan. Omdat het nog vroeg in de middag was hebben we besloten naar Accra terug te reizen. In de avond was de voetbalwedstrijd tussen Chelsea en Bayern München. Deze wilden we wel zien. In Ghana zijn ze allemaal fan van Chelsea en ze hadden bij de Epo’s (café) een groot wit doek opgehangen waar ze de wedstrijd op projecteerden. Omdat we pas rond half zes in Accra kwamen en de wedstrijd om half zeven zou beginnen hebben we ons opgesplitst. Niek en Ilse wilden naar de Epo’s. Daar zouden ze snel wat eten en dan de wedstrijd kijken. Carlijn, Willemijn, Sofie en ik zijn naar de Dutch Pub gegaan. Hier hebben we rustig wat gegeten en zijn tijdens de wedstrijd naar de Epo’s gereisd. We zouden dan een stuk van de wedstrijd missen, maar aangezien we niet zo'n heel erge voetbalfreaks zijn vonden we dat niet zo’n ramp.
Wij gingen met z’n vieren naar de Dutch Pub. Zoals je al raad is de eigenaar Nederlands. Het is een café-restaurant. Toen ik naar binnen liep, liep ik Nederland in. Ongelofelijk wat is dat raar! Het zag er zo Hollands uit. Schoon en opgeruimd. Geverfde muren met allemaal schilderijtjes, nep kazen, beeldjes van rijtjeshuizen, bordjes met ‘Amsterdam’ en er werd Amsterdamse muziek gedraaid. Heerlijk! Het was er niet druk, maar de mensen die er waren, waren Nederlands. Overal hoorde je Nederlands, we kregen een gratis drankje van de mannen aan de tafel naast ons en hebben er gezellig mee gekletst. Deze waren hier voor een ander goed doel en ze bleven in totaal maar vier dagen in Ghana. Dat is wel even wat anders. Ze brachten ons even op de hoogte over de Nederlandse dingen: benzineprijzen die belachelijk duur zijn, onze prins is nog niet wakker, etc. Al snel kregen we een Nederlandse menukaart. Ik begon automatisch in het Engels te bestellen. Maar uiteindelijk ging het goed: ‘Doe mij maar een friet speciaal en een kroket!’ (Big smile erbij natuurlijk.) We moesten wel de gebruikelijke Ghanese tijd wachten. Maar dan heb je ook wat! Wat lekker is dat zeg, gewoon curry en een kroket! Die heb ik wel gemist ja. Maar dat was nog niet alles, want als toetjes bestelde ik een stuk appeltaart. Hij was zelfs zelfgebakken!
Je zult misschien wel denken: ach meid, je bent geen twee jaar van huis! Maar ik had niet verwacht dat het zó Nederlands zou zijn. Heel raar om te beseffen dat ik straks de deur weer uit zou lopen en dan weer door de baggerstraten van Accra zou lopen… Omdat er in de Dutch Pub ook een televisie hing konden we de wedstrijd gewoon zien. Maar de eerste helft was maar saai: 0 – 0. In de pauze peuzelde ik van mijn appeltaart. Ik kreeg hem helaas niet op, had al te veel friet gegeten denk ik. Tijdens het begin van de tweede helft hebben we afgerekend en zijn we naar Epo’s gegaan. Niek en Ilse waren hier al even. De taxi chauffeur wist niet precies waar de Epo’s was en hij vroeg regelmatig aan mensen op straat hoe hij moest rijden. Ineens begon iedereen te schreeuwen. Het was 1 – 1! Net als wij naar de Epo’s willen worden er gewoon twee doelpunten gemaakt! Maar het was weer gelijkspel. Na nog een kwartier rondrijden kwamen we bij de Epo’s aan. De Ghanezen waren helemaal geconcentreerd en fanatiek aan het kijken. Kwam een bal van Chelsea in de buurt van de goal van Bayern München werd er geklappen en gejuicht. Andersom werd er gevloekt. Carlijn, Willemijn, Sofie en ik werden door de Ghanezen helemaal geaccepteerd in het feest. Als het spannend was pakten ze je armen vast en als ze zagen dat je het niet goed kon zien tilden ze je op een stoel. Na de verlenging kwamen de penalty’s. En ja hoor, Chelsea won. Heel het plein ging los! Mensen gaven elkaar een knuffel en een high five. Iedereen was vrolijk.

Bij de Epo’s hebben we wat gedronken. Ook daar waren erg veel Nederlanders. Allemaal studenten. We zijn met de hele groep daarna op stap gegaan in een soort discotheek. Toen we de soort discotheek binnenkwamen kreeg ik spontaan kippenvel van de airco. Nog nooit gehad dat je op stap gaat, een kroeg binnenkomt en dan kippenvel krijgt. Meestal is het in Nederland buiten koud en binnen veel te warm! Maar al snel werd het wat drukker in de discotheek en ook warmer. Ze draaiden er heerlijke muziek. Gewoon top 40! En natuurlijk ook wat bekende Ghanese nummers. In het midden van de ruimte stonden een stuk of zes jongens te dansen. Wauw, wat kunnen die dansen! Heel het lichaam gaat gewoon op in het ritme! Het is gewoon zo gaaf om te zien. Vaak maken ze eigenlijk hele rare bewegingen met hun armen en benen, maar omdat hun hele lichaam in het ritme zit ziet het er gewoon heel gaaf uit! En niet te vergeten die heupen. Die mannen kunnen swingen! Vrouwen zitten hier meestal aan de bar met het drankje in de hand. Ook dat is in Nederland vaak omgedraaid, haha!

Ja het was echt een top avond. Eerst lekker eten, daarna de sfeer bij de voetbalwedstrijd en als afsluiter een goeie stapavond. De discotheek had geen sluittijd. Maar rond vier uur hadden we het toch wel gezien. Plus dat mijn buik enorm opgezet was door het vet dat ik bij de Dutch Pub gegeten had. Dat ben ik dus echt niet meer gewend… ;) Tegen half vijf waren we weer in het hotel.

Zondagochtend hebben we eerst uitgeslapen en zijn daarna naar een Franse bakker gegaan. Jaja, een Franse bakker! Natuurlijk wel belachelijk duur. Maar wij als blanken zijn toch rijk in dit land en we mochten onszelf wel eens wat luxe gunnen. ;)
Zodra ik bij de bakker binnenliep begonnen mijn speekselklieren te werken. In de vitrine lagen taartjes, chocolade, pizza-achtige broodjes, stokbrood met ham-kaas, en ga zo maar even door. Eigenlijk hele normale dingen voor bij een bakker. Maar het stond daar gewoon zo voor mijn neus! Aangezien ik ook wel echt honger had heb ik eerst een stokbrood met ham-kaas besteld. Niek had een broodje met mozzarella en olijven, maar hij lust geen olijven. Dus ik mocht zijn olijven op mijn broodje doen. Perfect gewoon! Als toetje heb ik samen met Ilse een stuk tiramisu gegeten. We hadden hem zo op en ik bedacht me dat ik de volgende keer wel een heel stuk alleen op kon.

Na dit geweldige ontbijt zijn we terug naar Anfoega gereisd. De meiden uit Kpando (Vivian, Kim en Mowena) zijn met ons meegereisd. Ze wonen sinds een paar dagen in Ada Foah door de overval, maar moesten nog één dag langs op de stage in de Volta Region. Zondag en maandag bleven ze daarom bij ons slapen.
Onderweg naar Anfoega hadden we een klapband. Ik lag lekker te slapen met wat muziek aan en ineens schiet ik wakker van een enorme knal. Meteen daalt de auto aan mijn kant en voelde ik hem over ongeveer ieder kiezeltje heen butsen. De chauffeur liet de trotro rustig uitrollen en verwisselde daarna de band. Maar niet alleen de band was kapot, er stak een of ander plateau naar voren en ook dat raakte bijna de grond. Hier werd niets aan gedaan. We waren ook al een heel eind en hoefden nog maar 1,5 uur tot we thuis waren. Op ons dooie gemakje reed de trotro door naar Kpando. In Anfoega zijn we uitgestapt. We hebben gekookt en gezellig gegeten. Daarna nog even met z’n allen kaarten en toen naar bed. De volgende ochtend begon voor ons de nieuwe stageweek alweer!

Het weekend was weer voorbij. Maar we hebben meteen met de meiden uit Kpando afgesproken dat we komend weekend wéér naar Accra gaan. Wéér naar de Dutch Pub, naar de Epo’s en natuurlijk naar de Deli France (de bakker)!!

Tot over een paar dagen! Veel liefs uit Afrika, Lieke